ورزش دوچرخه سواری میتواند در ایجاد شادی در انسان ها بسیار موثر باشد، دوچرخه سواری برای انسان ها همۀ وقت} پیشنهاد می شود. در خصوص فواید دوچرخه سواری قبلاً مفصل صحبت کرده ایم اما اگر به دنبال یک علت اصلی برای دوچرخه سواری هستید شاید شادی آور بودن دوچرخه سواری علت خوبی برای شما باشد.
این احساس شماست که از رختخواب بیرونتان میکشد تا گذشته از اینکه دیگران بیدار شوند به دوچرخه سواری بروید. این احساس شماست که شما را درانتهای روز فرا میخواند تا بند کفشهايتان را ببندید و به دوچرخه سواری بروید. این حالت خوشحال و آسوده مغز هست که هنگام خروج از محلهمان و پیمودن کیلومترها تا هرجایی که بشود، دنبالش هستیم.
دوندگان به این احساس، “شور دویدن” میگویند که دوچرخهسوارن هم آن را حس می کنند. و حالا پژوهشگران یک قدم به شناخت علت آن نزدیکتر شدهاند. مثل تعداد زیادی از تمایلات بیولوژیکی ما، میل به دوچرخهرانی، اکثر، عملکردی از غرایز حفظ بقاء ماست؛ سیگنالی ریشهدار در درون مغز که طالب گذران زندگیست.
دو ماده شیمیایی مهم در مغز در این پدیده دخیل میباشند: لپتین، هورمون متابولیک و دوپامین، که یک ناقل عصبی هست. لپتین که از مشتقات سلولهاي چربی هست، به مغزمان گزارش میدهد که چه زمانی بدن ما انرژی کافی دارد. وقتی میزان لپتین کم باشد، شما میل به فعالیت بدنی پیدا می کنید؛ تحقیقات نشان می دهد
این اتفاق اغلب در افرادی روی می دهد که چندان تمرینات استقامتی انجام می دهند، مثل دوچرخه سواری. وقتی از دوچرخه پیاده می شویم و وعده بعد از دوچرخهسواری را می خوریم، مغز بهعنوان پاداش، دوپامین راکه مفرح هست آزاد می کند. این اتفاق تبدیل به یک چرخه خود تداوم بخش از شادی می شود که ما را درحالت بیتشر خواستن این تفریح نگه میدارد.
به گزارش پارس ناز محققان دانشگاه مونترال، بهتازگی این مکانیسم بازخورد عصبی را در موشهاي مورد مطالعه کشف کردند. موشهایي که پروتئین حساس به لپتینشان کم بود، دو برابر اکثر ازموشهایي که این کمبود را نداشتند، روی چرخهایشان پریدند. پزشک استفان فولتون، سرپرست تحقیقات میگوید:
ما فکر میکنیم، افتی که در میزان لپتین رخ می دهد، باعث افزایش انگیزه برای فعالیت بدنی می شود و واسطهاي هست برای بهبود اکتشاف و خواستن غذا.انگیزه ما هرچه که باشد، ما عاشق حس مفید و راضیکنندهاي هستیم که دوچرخهسواری به ما می دهد؛ مخصوصا پاداشی که از خوردن بعد از دوچرخهسواری نصیبمان می شود.