روش بسیار موثر برای رفع مشکلات زناشویی 

شمار زیادی از ناسازگاری هاي زناشویی را میتوان با به کار بردن روش هایي کارساز رفع نمود تا صمیمیت زوج ها در ارتباط بیشتر شود. اگر اختلافی بین شما و دیگران به ویژه شما و همسرتان ایجاد شده, توصیه می شود یک قلم و کاغذ بردارید و بنویسید که چطور ناسازگاری نخست شد؟ چه چیزی بین شما رد و بدل شد؟ و برای بهبود ارتباط چه باید انجام داده شود؟

لابد با خواندن این پاراگراف پوزخندی می زنید و می گویید نوشتن چه سودی دارد. ولی بد نیست بدانید به قول روانشناسان و مشاوران خانواده برترین روش برای رسیدن به هدف مورد نظر یعنی یافتن خاطر ناسازگاری بین خود و همسرتان, نوشتن هست. در این باره نظر ابراهیم‌زاده, مشاور و زوج‌درمانگر را پرسیده‌ایم.

نوشتن دشواری های میتواند در بهبود روابط صمیمانه کارساز باشد؟
در روان‌شناسی اصطلاحی به اسم «self monitoring» یعنی بازرسی بر خود وجود دارد. دقیقا مثل کسی که یک فیلم از خود بگیرد و بنشیند آن را با توجه تماشا کند. در این حالت فرد میتواند شمار زیادی از حرکات و رفتارهای خود را بازنگری کند و نقاط مثبت یا منفی رفتار و حرکات خود را متوجه شود.

بنابراین وقتی زوجینی که با هم دشوار دارند, از آن ها می خواهیم در مورد افکار و رفتار هرروز خود این عمل را انجام دهند و مدام افکار و رفتار خود را زیر نظر بگیرند تا فراوانی و نکات مثبت یا منفی خود را متوجه شوند. در واقع, برترین روش برای رسیدن به هدف مورد نظر نوشتن هست.

در بیشتر موارد شاهد هستیم که زوج ها در نوشته‌هاي خود, از ضمیر «او» بهره گیری کرده‌اند! «او اینکار را انجام داد! او فلان حرف را زد. او اعصاب من را خرد کرد. اگر او اینکار را نمیکرد یا فلان کار را انجام می‌داد, من که مشکلی نداشتم!» و… خلاصه این که انگشت اشاره به سمت دیگری هست.

بعد از این که از انها می خواهیم که اکنون در مورد خودشان بنویسند, گرچه منصفانه. در این زمان باید ببینیم که فرد در مراوده‌هاي خود بیشتر از ضمیر «تو» بهره گیری می کند؟ یا از ضمیر «من»؟مثلاً تو باید اینکار را می کردی! تو نباید فلان حرف را می‌زدی! تو …….

اگر در این تکلیف بازرسی بر خود, کمتر از ضمیر «من» بهره گیری شود, جای تأمل و تفکر دارد چراکه شمار زیادی از دشواری های و ناخشنودی‌هاي افراد در روابط بین فردی نشأت گرفته از همین فرمایش هست. یعنی من خودم و سهم خودم را نادیده می گیرم و مسئولیت تمام وقایع را به گردن دیگران می‌اندازم. انتظار دارم دیگران تغییر کنند, دیگران تلاش کنند تا من حس و حال بهتری داشته باشم.

بنابراین اگر زوج ها می خواهند قدمی برای بهبود روابط‌شان بردارند, از خود بپرسند من برای بهبود ارتباط و ایجاد صمیمیت بیشتر, چه کارهایی را باید انجام دهم.پافشاری زیادی بر کلمه «من» هست. باید در تمام مراحل فقط به ضمیر «من» اشاره شود. من چه کارهایی را انجام داده‌ام. من چه کارهایی را باید انجام دهم. بدون در نظر گرفتن طرف مقابل.

فرض کنید دو نفر به فاصله سه متر از یکدیگر ایستاده‌اند. طرف مقابل هیچ حرکتی انجام نمی دهد, ساکن و اثبات ایستاده هست. یکی از آن ها برای نزدیک شدن به دیگری و کم کردن فاصله باید قدم بردارد و به سمت او نزدیک شود. در یک ارتباط اگر فاصله ایجاد شود و هر دو نفر به سمت هم قدم بردارند,

بی‌شک زودتر به هم نزدیک میشوند ولی اگر یک نفر هم قدم بردارد این رخداد می‌افتد ولی زمان بیشتری لازم دارد. گرچه این مشروط به این فرمایش هست که خواسته شما چه باشد؟! اگر برای زوجی ارتباط و صمیمیت مهم باشد پس باید برای آن تلاش کنند و اگر این خواسته یکی از طرفین هست, باید بدون در نظر گرفتن اقدامات طرف مقابل,

تلاش خود را داشته باشد بنابراین این جمله بسیار مهم هست: «من میخواهم ارتباط‌ام را بهتر کنم, بنابراین برای این خواسته چه کارهایی را باید انجام دهم؟» بدبختانه بیشتر افراد می گویند من می خواهم ارتباط‌ام مفید شود ولی در مرحله عمل که می رسند توقع دارند طرف مقابل‌شان اقداماتی را انجام دهد. یا شرط و شروط میگذارند.

برای نمونه می گویند اگر او اینکار را انجام بدهد من نیز فلان کار را انجام خواهم داد! و دقیقا این یقین باعث میشود که هیچ اقدام موثری انجام نشود. زوج ها اگر میخواهند عمرشان را تلف نکنند و سریع‌تر به نتیجه برسند فقط باید روی خودشان تمرکز کنند و انچه راکه برای رسیدن به خواسته‌شان لازم هست انجام دهند.

باز هم پافشاری میشود, هر یک از طرفین, باید سهم خود را در ارتباط پیدا کند و مدام با خود بگوید «من» برای بهتر شدن ارتباط چه کارهایی را باید انجام دهم. بدون گذاشتن شرط و شروط.