مردم کره جنوبی برای زمان ارزش زیادی قائلند 

در کشور کره جنوبی که اکنون یکی از اقتصادهای برتر جهان با شرکت هاي بسیار مشهور و گسترده می باشد، زمان ارزش زیادی دارد. داستان سفر به کره جنوبی؛ کشور افسانه، تکنولوژی، اینترنت، رودخانه و هر چیز دیگری که با زندگی گره خورده هست.

درست 6750 کیلومتر دورتر از این جا، جایی در حوالی شرقی ترین نقطه کره زمین، چشم بادامی هایي زندگی میکنند که چرخ زندگی صنعتی شان، مثل یک ساعت سوئیسی لوکس میچرخد؛ منظم، آرام، بی وقفه و کم هیجان. توصیه سفر به کروه جنوبی، کشور «افسانه و تکنولوژی» که حالا یکی از قطب هاي صنعتی دنیاست و اینترنتش حرف اول جهان را میزند، حتما وسوسه انگیز هست.

سفر به کشوری که حالا بازار تعداد زیادی از صنایع کشور ما را در مشت دارد، میتواند سرشار از تجربه هاي ناب و تکرار نشدنی باشد.ملاقات با مردمی که صبح زود، مثل بازیگران نمایشی از پیش تمرین شده، از منزل بیرون می‌آیند و بدون آن که حتی دقیقه اي وقت تلف کنند، کار میکنند، حتما هیجان انگیز هست.

پرسه در کشوری که قدر صلح را میداند اما همه ي وقت سایه جنگ بر سرش سنگینی کرده هست و در همسایگی اش یکی از خطرناک ترین کشورهای جهان مدام برایش شاخ و شانه می‌کشد، کمی دلهره آور هست اما حتما به امتحانش می ارزد.مدتی پیش من و تعدادی از همکاران رسانه اي، به دعوت شرکت ال جی سفری کوتاه به کره جنوبی داشتیم که برای همه ي ما با خاطرات و تجربه هاي کم نظیری همراه بود.

این سفر، کوتاه تر و کاری تر از آن بود که فرصتی برای شناخت دقیق این کشور پهناور به ما بدهد اما به اندازه یک سفرنامه کوتاه، حتما نکته هاي خواندنی برای تان دارد.

به قلب اینترنت خوش آمدید!

من معتقدم در زمان روشنایی هوا، فرود در یک شهر صنعتی بدشانسی هست. باید شب برسی تا بتوانی از پنجره هواپیما آسمانخراش ها را ببینی که نورنمایی می‌کنند و کنار هم قد برافراشته اند. یعنی تصور من از شهرهای بزرگ و مدرن همه ي وقت نمایی از شب هاي آنجا بوده. برای همین وقتی ساعت چهار بعداظهر به سئول رسیدیم، با دنیای متفاوتی روبرو شدم.

فروگاه بین المللی اینچئون در شهر سئول، خودش میتواند چند ساعتی سوژه یک خبرنگار باشد؛ یکی از بزرگترین و مجهزترین فرودگاه هاي جهان که چندین سال متوالی در لیست برترین فرودگاه هاي جهان قرار گرفته هست و با دقت به تعداد باندهایش، فاصله پروازها را به حداقل ممکن رسانده هست.

این جا «تاخیر» واژه غریبی هست. هواپیما به موقع بلند می‌شود، به موقع مینشیند، اتوبوس ها به موقع مسافران را سوار می‌کنند و همۀ چیز درست مثل ساعت سوئیسی بی وقفه و آرام در حال حرکت هست.مسافران گذشته از ورود به کره جنوبی تست سلامت می‌شوند. یک صف طولانی شکل می‌گیرد که اگر در کشور ما بود عبور از آن حداقل یک ساعت زمان نیاز داشت

اما کره اي ها استاد مقابله با این صف هاي طولانی اند. به سرعت و احترام همۀ را معاینه میکنند و ورودشان را به کره خوش آمد می‌گویند.ورود به کره با همان دغدغه همیشگی همراه هست؛ اینترنت از کجا بیاوریم؟ اینترنت عمومی کره جنوبی در اکثر معابر و امکان عمومی برقرار هست. کافی هست wifi دستگاه را روشن کنید

و به public wifi وصل شوید. گرچه میزبانانما اینترنت اختصاصی هم پیش بینی کرده اند که سرعتش از استانداردهای ما یک سر و گردن بالاتر هست اما باز تعدادی از همسفران محکم کاری می‌کنند و سیم کارت کره اي می‌گیرند.گرچه با بروکراسی هاي عجیب؛ باید حتما پاسپورت تان را نشان دهید تا اطلاعات تان وارد سامانه شود،

بعد هم فروشنده کره اي که اصلا انگار در زندگی اش با مفهوم عجله آشنا نشده، با صبر و آرامشی که ما را یاد «شلمان» کارتون هاي قدیمی می اندازد، دانه دانه فیلدهای فرم ثبت نام را پر میکند و بعد از 15 دقیقه یک سیم کارت تحویل مان میدهد. تقریبا خیال مان راحت هست که این جا لنگ اینترنت نمیشویم؛ یادمان می‌آید که این جا پایتخت اینترنت جهان هست.

بوی رودخانه، بوی زندگی

عجیب هست اما وارد شهر سئول شده ایم، اما هنوز هم سرمان توی گوشی هست و داریم در همان دنیای سابق مان پرسه میزنیم. گرچه چند روزی تا انتخابات ریاست جمهوری باقی مانده و حق داریم که خود ما را به روز نگه داریم اما به نظرم این شبکه هاي مجازی کلا در ما بحران «دقت» ایجاد کرده،

تقریبا همراه هر کاری، نیمی از وقت مان صرف گوشی میشود؛ از پرسه در آن سوی کره زمین گرفته تا فیلم مشاهده و غذا خوردن و گپ زدن. به نظرم دنیای اخیر ما این شکلی شده هست و همه ي با آن کنار آمده ایم.سئول شهر بزرگی هست. تقریبا به اندازه استان تهران خود ما جمعیت دارد و احتمالا به همین علت هست که ترافیک هم دارد

اما چیزی که این شهر را زنده تر کرده، رودخانه بزرگی هست که از وسط این کلانشهر مدرن عبور کرده هست و اجازه نداده زندگی شهری، نشانه هاي طبیعی زندگی را نابود کند. رودخانه «هان»، پل هایي که از رویش عبور کرده اند، آسمانخراش هاي مشهور اطرافش، بافت متفاوتی به سئول میدهد. بعضی از برج هایي

که کنار این رودخانه ساخته شده اند، گران ترین ساختمان هاي سئول میباشند و تعداد زیادی از مراکز توریستی شهر، کافی شاپ ها و رستوران ها نیز در حاشیه همین رودخانه ساخته شده اند.پل هاي بزرگی که از روی این رودخانه عبور کرده، یکی از جاذبه هاي توریستی سئول شده هست و در عین حال، یکی از مشکلات امنیتی

شهر را رقم زده، گویا تعداد زیادی از افرادی که از زندگی خسته شده اند، سقوط آزاد از این پل ها را برترین وسیله برای خودکشی می‌دانند و به همین علت پلیس تدابیر امنیتی و حفاظتی سفت و سختی برای این پل ها در نظر گرفته. رودخانه هان برای کره اي ها نماد زندگی هست، به طوری که وقتی پیروز شدند

درآمد کشورشان را در طول حدود سه دهه به افزایشی غیر قابل باور برسانند و اقتصاد کشورشان را متحول کنند، نام طرح شان را «معجزه رود هان» گذاشتند.در بعضی مناطق سئول، رستوران هاي عربی با برند «حلال» فعالیت میکنند که برای جذب توریست مسلمان بسیار موثر هست.

در بعضی رستوران ها حتی قلیان هم گذاشته اند تا احتمالا ایرانی ها و اعراب احساس کمبود نکنند. با این حال، کره اي ها در طول هفته فقط به کار فکر می‌کنند و حتی اگر رستوران هم بروند، بسیار سریع و بدون فوت وقت غذای مختصری میخورند و به زندگی شان بر میگردند.

انها آخر هفته را برای تفریح رزرو کرده اند و یکی دو روز پایان هفته، همۀ انرژی شان را در مراکز تفریحی تخلیه می‌کنند تا ابتدای هفته را بدون دغدغه شروع کنند. خوشبختانه هتل محل استقرار ما در نزدیکی همین رودخانه هست و فرصت خوبی هست تا شب ها از پشت پنجره اتاق طبقه بیست و پنجم به قایق هایي نگاه کنیم که به آرامی قلب رود هان را می‌شکافند و از معجزه هان لذت میبرند

این جا زمان ارزش دارد

این جا برای هر دقیقه به اندازه 60 ثانیه از زندگی احترام قائلند. خانم کره اي راهنمای ما که چند سالی در شهر تهران دانشجوی زبان فارسی بوده و برای خودش نام ایرانی «بیتا» را گزینش کرده تا حدودی با روحیه ما آشناست و به همین علت سعی میکند خیلی اذیت مان نکند.

به ما می‌گوید: «صبح فردا رأس ساعت هفت صبح لطفا در لابی باشید.» وقتی با مخالفت ما روبرو می‌شود که زود هست و نیاز به استراحت داریم، میگوید: «ایراد ندارد؛ 7:10 دقیقه مفید هست؟!» بنده خدا معنی لبخند ما را در نمی یابد که برای ما واحد زمانی کمتر از نیم ساعت علی القاعده وجود خارجی ندارد! صبح روز بعد وقتی چهل و پنج دقیقه معطل بعضی از ما شد، تحیر را می‌توان در عمق چشمانش دید.

هویتت را فراموش نکن!

فرهنگ اساطیری کره، حالا برای مردم تبدیل به یک کالار پر ارزش موزه اي شده هست. مردم قواعد دنیای اخیر را پذیرفته اند و همگام با دنیای مدرن، کار میکنند و جلو میروند. به همین علت حالا باید کره باستان را در موزه هاي شهر سئول جستجو کرد و نشانی از این هویت در کوچه – خیابان هاي شهر نیست.

یکی از مظاهر تجلی این فرهنگ، لباسهای باستانی کره هست که حالا حتی برای سوغات خریدن هم پیدا نمیشود. مردم شهرهای صنعتی محکومند که مثل هم زندگی کنند و مثل هم لباس بپوشند؛ مردم کره هم همچنین. آن تصویری راکه فیلم ها و سریالهای کره اي از این کشور برای ما عکس کرده اند، اگر خوش شانس باشید در حوالی موزه ها ممکن هست مشاهده نمایید.

با این حال، کره اي ها مفید میدانند که توریست ها علاقه مندند تا با این فرهنگ اصیل آشناشوند، به همین علت اماکنی را به منظور آشنایی با فرهنگ اصیل کره تجهیز کرده اند. ما هم مهمان یکی از این منزل ها شدیم تا با لباس پادشاهان، ملکه ها، سربازان و وزرا آشنا شویم. هر لباس برای خودش هویتی دارد

که برایمان توضیح می‌دهند. برنامه بعد، ضیافت پر از آداب چای خوردن هست! باید دو زانو مقابل مهمان نشست، ابتدا با دست چپ قوری سفالی را برداشت و کمی چای در فنجان ریخت تا فنجان داغ شود.بعد باید چای را در یک کاسه سفالی که در سینی قرار دارد تخلیه کرد و دوباره چای ریخت و این وسط کلی آداب و رسوم دیگر هم برای ریختن همین فنجان چای ساده

وجود دارد که مجال بیانش نیست! مهمان نوازی کره اي ها، طبق سنتی که برای ما توضیح دادند، چون یک چای ساده را آنقدر پر طمطراق سرو می‌کنند که احتمالا یخ کند و از دهن بیفتد.

آموزش زبان کره اي!

سفر به کره بدون مترجم یعنی مصیبت؛ آن ها انگلیسی را هم آنقدر با لهجه کره اي غلیظ ترکیب کرده اند که شما برای گرفتن تاکسی هم دچار مشکل می‌شوید. با این حال مترجم کره اي ما که برای خودش نام فارسی بیتا را گزینش کرده، در طول سفر مشکلات ما را حل میکند.

وقتی از او درمورد زبان کره اي سوال می‌کنم، می‌گوید: «زبان ما خیلی ساده تر از فارسی هست و در رتبه بندی جهانی هم زبان فارسی سخت و زبان کره اي ساده محسوب میشود. اگر کمی وقت بگذارید میتوانید با این زبان آشنا شوید. 22 حرف و 10 آوا، پایه زبان کره اي هست و گرچه صدها ترکیب منحصر به فرد می سازد.»