پارس ناز پورتال

آیا کوتوله ها وجود خارجی دارند؟

آیا کوتوله ها وجود خارجی دارند؟
 آیا کوتوله ها وجود خارجی دارند؟  «برایان هولدن» در سال ۲۰۱۰ کتابی در مورد «دنیز واتکینز پیچفورد» که نویسنده و تصویرگر، موضوع زندگی در روستا و همین طور ورزش ها و فعالیت های روستایی بود به نگارش در آورد. اما به نظر می رسد او که ظاهرا فردی عملگرا و منطقی است، به چیزهای عجیب و غیرمعقولانه ای باور داشته است. برای مثال، او باور داشت که کوتوله های باغی یا آنچه در زبان انگلیسی Gnome نامیده می شود، واقعا وجود دارند! اما باور به وجود چنین موجوداتی، از چه چیز ناشی می شود؟ بیایید نگاهی به داستان ها و ادعاهای مربوط به آنها بیندازیم.
 
آیا کوتوله ها وجود خارجی دارند؟
 

پدرش یک کشیش آنگلیکن بود. پدربزرگ مادری اش هم همین طور. او در خانه و خانواده ای بسیار مذهبی بزرگ شد. آنها هر روز در خانه دعا کرده و بخشی از کتاب مقدس را با هم می خواندند. البته هفته ای هم نبود که موعظه های یکشنبه پدرش در کلیسا را از دست بدهد.

 

 دنیز دوران کودکی اش را با بیماری گذراند. او در خانه درس می خواند و بیشتر دوران کودکی را در تنهایی و در گشت و گذار در مزارع سپری کرده بود. او از تماشا و مداقه در طبیعت مرغزارها و جنگل های «نورث همپتون شایر» بسیار لذت می برد. او معتقد بود که می تواند وجود اشباح و حتی آدم کوتوله های باغی را حس کند. او حتی ادعا می کرد که یکی از این کوتوله های باغی را در یک شب تابستانی زمانی که با برادر دوقلویش در یک اتاق می خوابیدند، به چشم دیده است.

 

نویسنده ای موفق. او بعدها با نوشتن داستان «آدم کوچولوهای خاکستری» که داستانی در مورد آخرین چهار کوتوله باغی انگلستان بود، تبدیل به نویسنده ای موفق شد. این کتاب که در سال ۱۹۴۲ منتشر شده بود، توانست جایزه «مدال کارنگی» را که هر ساله به بهترین کتاب کودک تعلق می گیرد، از آن خود کند.

 

او کسی نبود جز «دنیز واتکینز پیچفورد». او در طول زندگی اش، بیش از ۶۰ عنوان کتاب به نگارش در آورد که بیشتر آنها کتاب های ژانر کودک بودند. برخی از برجسته ترین کتاب های او، «مانکا: کولی آسمان گرد» و «وحشی تنها» داستان روباه یک گوش هستند.
اولین برخورد

 

او در خود زندگینامه اش با عنوان «یک کودک تنها» لحظه ای که با کوتوله باغی برخورد کرد را این گونه توصیف می کند: «روی پهلوی راستم خوابیده بودم. پنجره های بلند اتاق، پشت سرم بودند و نور شبانگاهی از میان شکاف های کرکره به درون اتاق می تابید. چیزی مرا مجبور کرد که برگردم و به سرعت نگاهی به پنجره بیندازم. وقتی به سمت پنجره برگشتم، موجودی کوتاه قد را دیدم که میان دو تخت ایستاده بود. او صورتی گرد و ریشی قرمز رنگ داشت. سرش به اندازه یک سیب بود و تصورم بر این است که کلاهی هم بر سر داشت. البته هرگز نتوانستم شکل کلاهش را به خاطر بیاورم و به همین دلیل هم نمی توانم از وجود کلاهی بر سر او مطمئن باشم. این حس تعجب هیجان انگیز را می توانستم در صورت او هم ببینم. لحظه ای بعد، هر دو ما را وحشت فرا گرفت، چراکه دیدم آن موجود عجیب ناگهان و با سرعتی باور نکردنی خود را به زیر تخت پرتاب کرد.

 

وحشت سرتا پای مرا فرا گرفت و فریادی از ته دل کشیدم. ندیمه ام هم سراسیمه خود را اتاق رساند تا از علت فریاد مطلع شود.

 

برای او توضیح دادم: «همین الان یک آدم کوچولو دیدم که خودش را زیر تخت پرت کرد.»

 

ندیمه خنده ای بلند سر داد که مرا عصبانی کرد. سپس ملافه های تخت را کنار زد و زیر تخت را نگاه کرد تا به من ثابت کند آنچه دیده ام یک رویای کودکانه بیش نبوده است، اما من رویا ندیده بودم. هنوز هم آن صورت قرمز رنگ را به خوبی به یاد دارم!»

 

تاثیر برخورد

خاطره برخورد با این موجود عجیب، بی شک بر روان پسرک حک شده بود. سال ها بعد، زمانی که او در یک روز بهاری به تنهایی در حال قدم زدن بود، به جویباری رسید که ریشه های درخت از آن مانند مارهایی خشمگین بیرون زده بودند. اما در آن لحظه، صورت قرمز کوتوله درون اتاق خوابش، همچنان در ذهنش مانده بود.

 

او در کتاب خود، حس اش را این گونه بیان می کند: «مطمئنا اگر کوتوله های باغی وجود داشته باشند، آنجا دقیقا جایی است که زندگی می کنند. آنها می توانستند آنجا بدون اینکه توسط موجودات چهارپا یا دو پای دیگر، دیده یا شناخته شوند، زندگی کنند. آنها مجبور نخواهند بود تا خود را به نگاه خیره انسان های فانی بسپارند، بلکه تنها بر همسایگان وحشی خود که با آنها دوستی دارند، ظاهر می گردند.»

 

در آن زمان، «آدم کوچولوها» بخش مهمی از زندگی مردم خرافاتی آن منطقه بودند. مردم آن زمان به قدرت طلسم ها، نعل اسب های شانس آور و چیزهایی از این دست اعتقاد داشتند. حتی انسان های فرهیخته و به اصطلاح روشنی مثل «سِر آرتور کونان دویل»، خالق شرلوک هولمز هم به وجود پریان باور داشتند.

 

پیچفورد کوتوله های باغی را روح های عنصری زمین می دانست. سنت ها و باورهای محلی در مورد این موجودات افسانه ای می توانستند به راحتی او را به سوی ایرلند هدایت کنند. او می توانست در ایرلند راحت تر به دنبال مدرکی برای اثبات وجود آنها بگردد. او در کتاب «چرندگویی های یک شکارچی طبیعت گرا» می نویسد: «من همیشه این حس را داشتم که با کمین نشستن پشت یک صخره در هنگام گرگ و میش می توانم یکی از این موجودات کوتوله یا حتی دسته ای از آنها را غافلگیر کنم.»

 

نوشته های او باعث شد کم کم تعداد کسانی که وجود این موجودات خیالی را باور دارند، زیاد شده و آنها را به مرور زمان، دور هم جمع کند. بانویی تجربه اش را چنین توضیح می دهد که در حال رانندگی در ایرلند بود که چیزی کنجکاوی اش را جلب کرد. بر اساس ادعاهایش او اتومبیل را متوقف کرده و به سمت دیوار سنگی کوتاهی رفته بود که کنار جاده قرار داشت، اما در کمال تعجب، چندین آدم کوتوله را پشت دیوار دیده که مشغول بریدن لاشه درختی بودند.

 

داستان های مشابه

یک شاهد دیگر در ایرلند هم مدعی شده از پنجره کاروان خود مرد کوچکی را دیده بود که بر روی تخته سنگی نشسته و ظاهرا در حال دود کردن چیزی شبیه به یک پیپ بوده است!

 

پیچفورد می نویسد: «مشاهدات و برخوردهای دیگر هم درست مانند تجربه من بودند. مردان کوچکی که در پای تخت ظاهر می شدند، تقریبا در همه موارد توسط کودکانی دیده می شدند که هم سن و سال من در زمان برخورد من با آن کوتوله ریش قرمز بوده اند.»

 

دنیز واتکینز پیچفورد نویسنده و هنرمندی که ادعا می کرد یک کوتوله را در زمان بچگی اش دیده و با این ادعا زندگی خود را سپری کرد

 

آیا کوتوله ها وجود خارجی دارند؟
 
دنیز واتکینز پیچفورد
 

نویسنده و هنرمندی که ادعا می کرد یک کوتوله را در زمان بچگی اش دیده و با این ادعا زندگی خود را سپری کرد

 

تاثیرات خارجی

 

با این وجود، عامل بسیار مهمی در کودکی پیچفورد وجود داشته که در تحریک تخیل او می توانست نقش مهمی داشته باشد. این عامل توسط همسایه آنها به وجود آمده بود. ماجرا از این قرار است که در مقابل خانه پدر پیچفورد، یک اشراف زاده به نام «لُرد چارلز ایشام» زندگی می کرد. در سالن اصلی خانه این فرد، تپه ای صخره ای ساخته شده و توسط چندین مجسمه کوتوله باغی که از آلمان به آنجا وارد شده بودند، تزئین شده بود. البته این موضوع، تنها جنبه زیبایی یا تفریحی نداشت، بلکه این لرد هم واقعا به وجود موجوداتی از این دست باور داشت!

 

پیچفورد در کتابش توضیح می دهد که یک بار برای جشنی که برای کودکان ترتیب داده شده بود، به این سالن رفته بود. بنابراین می توان مطمئن بود که او مجسمه های موجود در آنجا را دیده بوده، اما به طرزی شگفت انگیز، او در هیچ جایی از خاطرات یا کتاب خود، به دیدن مجسمه ها اشاره ای نمی کند.

 

نفرین خانوادگی

 

پدر او، «والتر واتکینز پیچفورد» یعنی کشیش بخش لمپورت-کام-فاکستون، معتقد بود قربانی نفرینی است که یک سائل در فلسطین به دلیل کمک نکردن به او کرده بود. نفرین سائل این بود که پسر اول و پسر اول پسر دوم اش، در کودکی از دنیا خواهد رفت. در آن زمان این پسرها هنوز به دنیا نیامده بودند.

 

بعدها این نفرین به این صورت محقق شد که پسر ارشد کشیش، به نام «اِنگِل» در نوجوانی از دنیا رفت. بعدها مرگ پسر اول دنیز یعنی «رابین» در سن ۹ سالگی هم آن را تکمیل کرد. از نوشته های مختلف او که از طریق آنها می توان به عمیق ترین لایه های ذهنی او پی برد، می توان به باور قلبی او در مورد وجود چنین موجوداتی پی برد.

 

میمون ناپدید می شود

 

او در کتاب خود به حادثه ای نسبتا عجیب دیگری اشاره می کند که در روز تولدش اتفاق افتاده. در آن روز، دکتر به خانه آنها رفته و خدمتکار خانه، در را به روی او گشوده تا او را به داخل منزل دعوت کند، اما در همین لحظه، پشت سر او با صحنه ای عجیب روبه رو می شود. او یک میمون را روی شانه کالسکه چی می بیند. او بدون توجه زیاد بر می گردد تا کلاه و کت دکتر را از او بگیرد، اما لحظه ای بعد برمی گردد تا دوباره نگاهی به میمون بیندازد، در همین چشم به هم زدن، میمون ناپدید شده بود. به اعتراف خود پیچفورد، او هر چقدر تلاش کرده تا توضیحی برای این حادثه بیابد، به نتیجه ای نرسیده است. حال نظر شما چیست؟ آیا مشاهده کوتوله های باغی یا ناپدید شدن میمون روی کالسکه، واقعا اتفاق افتاده بودند یا تنها در خیالات شاهدان و مخلوق یک اشتباه بصری هستند؟ تصمیم با شماست.