مسافرى كه باید نمازهاى چهار ركعتى را در سفر دو ركعت بخواند، نباید روزه بگیرد و مسافرى كه نمازش را تمام میخواند، مثل كسى كه شغلش مسافرت یا سفر او سفر معصیت است، باید در سفر روزه بگیرد.
مسافرت در ماه رمضان اشكال ندارد، ولى اگر براى فرار از روزه باشد، مكروه است.
اگر غیر روزه رمضان روزه معین دیگرى بر انسان واجب باشد، بنابراحتیاط واجب نباید در آن روز مسافرت كند و اگر در سفر باشد، باید قصد كند كه ده روز در جایى بماند و آن روز را روزه بگیرد، ولى اگر نذر كرده باشد روز معینى را روزه بگیرد، میتواند در آن روز مسافرت نماید.
اگر نذر كند روزه بگیرد و روز آن را معین نكند، نمیتواند آن را در سفر بجا آورد ولى چنانچه نذر كند كه روز معینى را در سفر روزه بگیرد، باید آن را در سفر بجا آورد و نیز اگر نذر كند روز معینى را چه مسافر باشد یا نباشد روزه بگیرد، باید آن روز را اگرچه مسافر باشد روزه بگیرد.
مسافر میتواند براى خواستن حاجت، سه روز در مدینه طیبه روزه مستحبى بگیرد.
كسى كه نمیداند روزه مسافر باطل است، اگر در سفر روزه بگیرد و در بین روز مساله را بفهمد، روزهاش باطل میشود و اگر تا مغرب نفهمد، روزهاش صحیح است.
اگر فراموش كند كه مسافر است یا فراموش كند كه روزه مسافر باطل میباشد و در سفر روزه بگیرد، روزه او باطل است.
اگر روزهدار بعد از ظهر مسافرت نماید، باید روزه خود را تمام كند، و اگر پیش از ظهر مسافرت كند، وقتى به حد ترخص برسد، یعنى به جایى برسد كه دیوار شهر را نبیند و صداى اذان آن را نشنود، باید روزه خود را باطل كند و اگر پیش از آن روزه را باطل كند، بنابر احتیاط كفاره نیز بر او واجب است.
اگر مسافر پیش از ظهر به وطنش برسد، یا به جایى برسد كه میخواهد ده روز در آن جا بماند، چنانچه كارى كه روزه را باطل میكند انجام نداده، باید آن روز را روزه بگیرد، و اگر انجام داده روزه آن روز بر او واجب نیست.
اگر مسافر بعد از ظهر به وطنش برسد، یا به جایى برسد كه میخواهد ده روز در آن جا بماند، نباید آن روز را روزه بگیرد.
مسافر و كسى كه از روزه گرفتن عذر دارد، مكروه است در روز ماه رمضان در خوردن و آشامیدن كاملا خود را سیر كند.