در افرادیكه به دلیل سانحه و تصادف به صورت ناگهانی میمیرند، روح به شكل آنی جدا میشود، درست مانند فنر فشرده شده‌ای كه از جای خود پرتاب شود.

در كسانیكه مدتها بیمار بوده‌اند، به تدریج قوای آنان تحلیل میرود و سپس میمیرند، روح به صورت تدریجی خارج میگردد.

بعد از مرگ و جدا شدن روح از بدن، روح به همراه كالبد مثالی به عالم اثیری منتقل میشود و به نظر می‌رسد مدت زمان برای انتقال روح به عالم اثیری متفاوت باشد.

بعضی افراد با سرعت و برخی بسیار كند این مسیر را طی میكنند ؛ كسانی هستند كه به دلیل علاقه به دنیای فیزیكی، مادیات و خانواده‌شان، روحشان دیرتر منتقل میگردد.

اعتقاد بر این است كسانیكه خودكشی میكنند، تا زمان واقعی مرگ كه در لوح محفوظ پروردگار ثبت شده ، روحشان بین فیزیك و اثیر سرگردان است زیرا روحشان نه به عالم اثیر میرود و نه قدرت برگشت به عالم فیزیكی دارد.

در انتقال روح از عالم فیزیكی به عالم اثیری ارواح نگهبان، روح را هدایت میكنند.

زمان مرگ هر انسان از جمله پدیده‌های جالب و مورد توجه می‌باشد و بسیاری، علاقمند به اطلاع از آن می‌باشند و این در حالی است كه زمان مرگ یك امر بسیار سری و محرمانه بوده، كه فقط خداوند متعال از آن اطلاع دارد و در مواقعی كه صلاح بداند آن را به دل برخی بندگان الهام میكند.

جستجوگری و حقیقت‌جویی از جمله خصوصیاتی است كه انسان را از سایر مخلوقات جدا می‌سازد، انسان همواره در جستجوی حقیقت و بطن امور بوده، در طول تاریخ افراد زیادی در این راه اوقات فراوانی را صرف كرده‌اند، با این وجود چرا انسان از حقیقت مرگ میگریزد؟!

چرا در جستجوی بطن آن نمی‌باشد؟! چرا برای شناخت بهتر آن تلاش نمی‌كند؟! چرا به دنبال علل ترس از مرگ و برطرف نمودن آن نیست؟!

چرا به دنبال شناخت دنیای بعد از مرگ نمیباشد؟! آیا شنـاخت مرگ، بخشی از خودشناسی كه پایه و اساس خداشناسی است نمی‌باشد؟! آیا ما جز برای شناخت خداوند متعال خلق شده‌ایم؟!