هــــــر كس آزار منِ زار پســـــندیــــــد ولــــــــــی —– نپـــســـــندیــــد دلِ زار مـن آزارِ كســــی

آخــــــرش محــــنت جانــــكاه به چـــــاه انـــــدازد —– هركه چون ماه برافروخت شبِ تارِكسـی

سودش این بس كه به هیچش بفروشند چو من —– هر كه باقیمت جان بود خریدار كســـی

اشعار کوتاه استاد شهریار

از زنــدگــانیــــم گــــله دارد جــوانیــــــم—– شرمنده‌ی جوانـــی از این زندگانیـم

دارم هـــوای صحبت یــــاران رفتـــــه را —–یاری کن ای اجل که به یاران رسانیم

پروای پنج روز جهان کی کنم که عشق—– داده نویــــــد زندگــــی جــاودانیـــــم

اشعار کوتاه استاد شهریار

بر لبِ لرزان من ، فــریادِ دل ، خاموش بود —– آخــر آن تنها امیــد جــان من تنــهــا نـبــود

جز من و او ، دیگری هم بود ، امّا ای دریغ —– آگَه از دردِ دلم، زان عشقِ جان فرسا نبود

اشعار کوتاه استاد شهریار

شب همه بی تو كار من شكوه به ماه كردنست —– روز ستاره تا سحر تیره به آه كردنســت

متن خبر كه یك قلم بــــی تو ســـیاه شد جهان —– حاشیه رفتنم دگر نامه سیاه كردنســت

نو گل نازنـــیـن من تــا تــــو نگـــاه مــــی‌كنــــی —– لطف بهار عارفان در تو نگاه كردنســت…

اشعار کوتاه استاد شهریار

راهــــی به خـــــــدا دارد  خلوتــــــگه  تنـــهایی —– آنجا که روی از خود آنجا که به خود آیــــــــی

هر جا که ســـــــری بردم در پــرده تو را دیــــدم —– تو پرده نشـــــــینی و من هـرزه ی هر جایی

بیدار تو تا بـــــودم رویـــــــای تو مـــــــی دیــــدم —– بیدار کن از خـــــوابم ای شــــــــــاهد رویایی

از چشم تو می خیزد هنگامه ی ســــر مستی —– وز زلف تو می زایــــد انگیزه ی شــــــــیدایی

هر نقش نگارینــت چــون منظره ی خورشـــــید —– مجموعه ی لطف است و منظومه ی زیبایی

چشمی که تماشاگر دز حسن تو باشد نیست —– در عشق نمی گنجد این حسن تماشـــایی

اشعار کوتاه استاد شهریار

آمــــد امّــــا در نگــــاهـــش آن نــوازش هــا نبود —– چشم خواب آلوده اش را ، مستی رویا نبود

نقش عشق و آرزو از چهره ی دل ، شـسـته بود —– عکـس شیدایی ، در آن آیینه ی سـیما نبود

لب،همان لب بود ، امّا بوسه اش گرمی نداشت—–دل همان دل بود ، امّـا مسـت و بی پــروا نبود

در دل بیزار خود جز بیم رســــــــوایی نداشـــــت —– گرچه روزی هم نشین ، جز با منِ رسـوا نبود

در نگاه ســــــرد او غــــوغــای دل خــاموش بود —– برق چشمش را ،نشان ، از آتش سـودا نبود

دیدم ، آن چشم درخشان را ، ولی در این صدف—–گوهر اشکی که من می خواستم ، پیدا نبود