به طور یقین یکی از این وسایل ارتباطی که خانواده ها را دچار چالش جدی درباره نحوه استفاده از آن از سوی فرزندان قرارداده، تلفن همراه است، اما آیا فرزندان باید از تلفن همراه استفاده کنند و اگر جواب مثبت است، چگونه؟

از منظر تربیتی رویکرد والدین به استفاده فرزندان از تلفن همراه در دوره های سنی مختلف باید متفاوت باشد. قطعا برای کودکان پیش دبستانی ضرورتی برای استفاده از تلفن همراه وجود ندارد، در صورتی که متاسفانه بسیاری از والدین بدون توجه به این مطلب برای فرزندان خود تلفن همراه تهیه می کنند در حالی که عملا فرزندان آنها در بیشتر اوقات که با والدین خود نیستند در محیط های آموزشی چون مهدهای کودک به سر می برند، امکان خبرداشتن از وضع آنها میسر است.

همچنین باید توجه داشت دلایلی چون وجود بازی های مختلف در گوشی های تلفن همراه یا آن که چون دوستان گروه سنی فرزند ما از تلفن همراه استفاده می کنند، پس فرزند ما نیز باید از آنها عقب نباشد و تلفن همراه داشته باشد، نه تنها امتیازی برای بچه های ما ایجاد نمی کند، بلکه کودکان ما را مصرفی تر کرده و زیاده خواهی آنها را افزایش می دهد. از سوی دیگر به این ترتیب خود ما از سنین خردسالی فرزندانمان را در معرض امواج گوشی های تلفن همراه قرار می دهیم که قطعا برای سلامت آنها مفید نیست.

استفاده از تلفن همراه برای گروه سنی دبستان و راهنمایی به عنوان وسیله ای شخصی مفید نیست و حتی اگر می خواهیم در ساعاتی که فرزندانمان دور از والدین در کلاس های آموزشی یا با دوستان خود هستند از وضع آنها خبردار باشیم، بهتر است یک خط و گوشی اضافی درمنزل وجود داشته باشد تا هنگامی که نوجوانان ما خارج از منزل هستند، از آن استفاده کنند، ولی هنگام بازگشت به منزل این تلفن همراه اضافی را درجای خود گذاشته و اصولا با آن سروکاری نداشته باشند.

این یک امکان اضافی برای همه اعضای خانواده است که از گوشی یدکی درصورت لزوم بهره ببرند و فرزند ما هم هنگام خروج از منزل می تواند آن را همراه داشته باشد. بدیهی است هنگام حضور درمنزل با توجه به وجود تلفن ثابت نیازی به استفاده از تلفن همراه نیست.

گرچه درباره فرزندان در سنین دبیرستان نیز می توان عینا مثل دوران راهنمایی و دبستان عمل کرد، اما اگر با توجه به شرایط، والدین می خواهند خواست فرزندان خود را در داشتن گوشی تلفن همراه برآورده کنند، بهتر است از گوشی های ساده به این منظور استفاده شود نه گوشی هایی که دارای سیستم عامل بوده و نوعی کامپیوتر به حساب می آید.

با توجه به آن که امروزه در تمامی منازل کامپیوتر شخصی وجود دارد و امکان دسترسی به اینترنت از آن طریق میسر است، لزومی ندارد این امکان را در وسیله ای شخصی قابل حمل کوچک که می تواند مختل کننده تمرکز و حواس فرزندان ما در زمان طولانی تر باشد، فراهم آوریم.

گرچه تلفن همراه می تواند وسیله مفیدی برای ارتباط افراد با یکدیگر باشد، اما باید به این نکته توجه داشت که ایجاد این امکان که فرزندان ما بتوانند درتمام طول ساعات بیداری خود، به دفعات و در زمان های طولانی تماس های دائمی برقرار کنند یا به ارسال پیامک های متعدد مبادرت ورزند یا در هر لحظه در اینترنت سرگرم باشند، گذشته از احتمال بروز اعتیاد تکنولوژیک می تواند باعث اختلالات تمرکز حواس و داشتن ارتباطات پنهانی و حتی گاهی نامناسب فرزندان شود.