فرشته کریمی از این تبعیض ها دلخور است و فکر می کند حقشان بیشتر از این اعداد است. در کل مدت زمان مصاحبه تاکیدش روی کل فوتسالیست های زن است، نه خودش. در بخش هایی از مصاحبه به کلی غافل گیرمان کرد و یک جاهایی هم حرص خوردیم.

دختر 25 ساله محله نازی آباد تهران، بخش عمده موفقیت های خود را حاصل زحمات هم تیمی هایش می داندو شهرزاد مظفر، مربی اش که در 9 سال گذشته همه جا بالای سرش بوده است. آنچه می خوانید حاصل گفتگوی ما با فرشته کریمی است، ستاره ای که در سال های آینده بیشتر می درخشد. از رضا ساکی و مهتاب جودکی برای زحماتشان در این گفتگو سپاسگزارم.

یک سال و نیم پیش بود که در چلچراغ با شما گفتگو داشتیم. در طول این مدت، چه مسیری را طی کردید؟ انتظارتش را داشتید که جزو 10 بازیکن برتر جهان شوید؟

– از همان دو سال پیش تا امروز اردوهای مستمری داشتیم که هنوز پابرجاست. در یک سال اخیر قهرمان مسابقات غرب آسیا، نایب قهرمان آسیا و پنجم جهان شدیم، یکی از بازیکنان هم کاندیدای بهترین بازیکن جهان شد. از فدراسیون بابت امکانات سخت افزاری که برایمان فراهم کرد، متشکریم. من فکر می کنم این افتخارات برای شهرزاد مظفر، مربی ما و همینطور هم تیمی های من کارنامه موفقی است. خانم مظفر زحمات زیادی برای فوتسال بانوان می کشد. همینطور از هم تیمی های خوبم متشکرم. در واقع این انتخاب حاصل کار گروهی بود، چون موفقیت هایی که داشتیم، باعث شده است بازیکنان تیم و بعد من، به چشم بیاییم. تلاش های فردی خودم هم بی تاثیر نبود. زمانی که اردوی تیم ملی و باشگاهی تعطیل بودند، هر روز انفرادی تمرین می کردم تا آمادگی ام را حفظ کنم.

پرسپولیسی هستید؟

– بله، در تیم پرسپولیس هم هستم.

کجای جدولید؟

– ما صدر جدولیم با تفاضل گل.

بعد از کسب این همه مقام، اوضاع پاداش و اینها چطور بوده؟

– انفرادی که هیچ چیزی نبوده. پاداش تیمی مشکل بزرگ ماست. در تمام مدتی که عضو تیم ملی بودیم، پاداش چندانی دریافت نکردیم. حتی دوتا سکه ای که وزارت ورزش می خواست به ما بپردازد، متاسفانه با مشکل روبرو شد، چون می خواستیم تیمی سکه هایمان را بگیریم، دیرتر رفتیم و به ما که رسید، سکه ها تمام شد.

پس شما قرارداد مالی عجیب وغریبی ندارید؟

– نه، میانگین حقوق فوتسال زنان، آن هم در سطح ملی، حتی اگر بهترین باشند، 15 میلیون است، حالا ممکن است یک میلیون کمتر یا بیشتر باشد.

پرداخت می شود یا فقط یک قرارداد کتبی است؟

– تا الان قراردادهایمان رسما قرارداده بوده. از پارسال تا حالا 25 درصد حقوق مان را دریافت نکرده ایم. امسال هم با باشگاه پرسپولیس قرارداد بستیم و جا دارد از آقای رویانیان به خاطر حمایت هایی که داشتند تشکر کنم. امروز 25 درصد سال گذشته را به حساب ما واریز کردند، حالا نمی دانم این برای پارسال است یا امسال!

هیچ وقت شده به خاطر اینجور اتفاقات از فوتسال پشیمان شوی؟

– نه، چون با عشق بازی می کنیم. تا الان هم که با وجود دست یافتن به این موفقیت ها هیچ پاداشی دریافت نکرده ایم و ادامه داده ایم به خاطر انگیزه درونی مان بوده است.

فرشته کریمی را پنج سال دیگر کجای فوتسال می بینید؟

– هیچ وقت دوست نداشتم به آینده فکر کنم؛ نه اینکه اصلا نخواهم فکر کنم. اگر آدم بخواهد به آینده فکر کند، استرس آینده را می گیرد و فکر کردن به گذشته هم که آدم را از حال عقب می اندازد. دوست دارم در حال زندگی کنم.

یک پیشنهاد خارجی داشتید.

– از یکی از باشگاه های روسیه پیشنهاد داشتم. قرار شد این پیشنهاد را به فدراسیون بدهندو از طریق فدراسیون کارهایش انجام شود که متاسفانه دو سه بار هم از فدراسیون پیگیری کردم و گفتند شرایطش خوب نبوده.

بعدش هیچ خبری نشد؟

– بعدش که نه، اما در این یک هفته، چند باشگاه از کشورهای خارجی بوده است که فقط سایت باشگاه را معرفی کردند.

خودت دوست داری در باشگاه های خارجی بازی کنی؟

– بله، دوست دارم، چون در اینجا هر چیزی که باید را یاد گرفته ام. طرز بازی کردن هر کشوری متفاوت است و دوست دارم با فوتسال کشورهای دیگر هم آشنا شوم.

دوست داری به باشگاه های برزیل، قطب اول فوتسال زنان، بروی؟

– خیلی. همه آرزویشان است، چون برزیل از لحاظ فنی و تیمی از سطح بالایی برخوردار است و تا الان چهار دوره که مسابقات جهانی برگزار شده، برزیل در هر دوره قهرمان شده و حداقل سه نماینده هم کاندیدای بهترین بازیکن جهان داشته است.

قراردادها در خارج از کشور چگونه است؟ آنجا هم سقف درآمد فوتسال زنان در قیاس با مردان کمتر است؟

– خیلی فرقی ندارد و از لحاظ مالی بین زنان و مردان فرق زیادی نیست اما در ایران مثلا این قرارداد باشگاهی که در ایران 15 میلیون تومان است، حتی یک درصد مردان نمی شود. یک میلیارد و نیم با 15 میلیون تومان زمین تا آسمان متفاوت است. این تفاوت ها باید کمتر شود.

اولین باری که احساس کردی دوست داری فوتبال بازی کنی، کی بوده؟

– من از بچگی علاقه زیادی داشتم. آنطور که پدر و مادرم می گویند در کنار عروسک دوتا توپ فوتبال هم داشتم. به خاطر داشتن این ذات فوتبالی خوشحالم.

آن اوایل از طرف خانواده ات هیچ مخالفتی نشد که «بچه فوتبال چیه، به عروسک بازیت برس»؟

– اولینبار که برای تیم کشورم فوتبال بازی کردم، 16 سالم بود و قرار بود برویم مسابقات خارج از کشور. به خاطر سن و درسم نگران بودند و یکی از عموهایم خیلی با پدرم صحبت کرد و راضی اش کرد اجازه دهد این راه را ادامه بدهم.

از آن روزهای کودکی که توپ می خریدی، چه شد که فوتبال زنان را جدی گرفتی؟

– اصلا نمی دانستم که فوتسال زنان در کشور ما وجود دارد. در مدرسه با هر توپی فوتبال بازی می کردم. این برای همه دانش آموزان عجیب بود و معلم ورزشم همیشه دعوایم می کرد که «توپ والیبال خراب می شه!» یکی از دوستانم باشگاه شریعتی در منطقه نازی آباد را به من معرفی کرد. دوتایی رفتیم در باشگاه فوتسال ثبت نام کردیم. سال بعدش راهنمایی بودم که مسابقات دانش آموزی در مدارس شروع شد. جزو بهترین بازیکنان فوتبال شدم. ناظران بازی و داورانی که از طرف فدراسیون آمده بودند، برای تیم ملی انتخابم کردند. اولین دوره مسابقات تیم ملی سال 84 بود و از آن زمان عضو تیم ملی هستم.

عکس العمل دیگران وقتی از شما می شنیدند «من یک فوتبالیستم» چگونه است؟

– آنها که آشنا نیستند، حتی نمی دانند فوتسال بانوان وجوددارد. من بیشتر متاسف می شوم که مردم نمی دانند این همه زحمت می کشیم. رفته رفته بهتر شده و الان تقریبا همه می دانند اتفاق خوبی در فوتسال بانوان افتاده. همیشه تا می شنیدند کارم این است، حقوقم را می پرسیدند. سال 84 اولین سالی بود که قرارداد بسته بودم و ماهی 20 هزار تومان حقوق می گرفتم. آن زمان هم این رقم کمی بود!

هیچ وقت فوتبال خیابانی بازی کرده اید؟

– راستش خیلی کم. آن هم فقط با دخترها. پدرم و برادرم یک باشگاه اختصاصی با دوستانشان می گرفتند تا شب ها تمرین کنند. من هنوز به سن تکلیف نرسیده بودم و هفته ای سه باری که آنها می رفتند، همراهشان بودم.

اولین بار که به اردوی تیم ملی دعوت شدی، وارد محلتان که شدی، برای همه قیافه گرفتی؟

– اصلا. دلیلی نمی بینم که بخواهم خودم را بگیرم، چون هر چه هستم، همینم.

جایی خواندم مردان از لحاظ قدرت بدنی در فوتبال قوی ترند، نتایج آن تحقیق نشان داده بود زنان و مردان از لحاظ تکنیکی برابرند. قبول دارید؟

– طبیعت مردان است که از لحاظ بدنی قدرت بدنی بیشتری دارند اما از لحاظ تکنیکی هم باز طبیعی است. زنان زودتر به سن بلوغ می رسند و دقت و تفکر زنان در کاری که انجام می دهند، بهتر است. الان مردان فوتبالی بیشتر به خاطر پول بازی می کنندو کمتر تعصب و انگیزه در کارشان دارند. پرسپولیسی ها قبل از دربی اعتصاب می کنند که «اگر پول ندهید، بازی نمی کنیم»، این یک بی احترامی به همه هواداران و هویت باشگاه است. برای بانوان این اتفاق نمی افتد، اعتصاب ما دیده نمی شود.

خب به خاطر همین به شما پول نمی دهند! به خاطر باخت گریه کرده اید؟

– بله، من کاملا آدم احساساتی هستم. گاهی آدم حسرت موقعیت از دست رفته را می خورد، اما در بازی با برزیل گریه که سهل است، واقعا خوشحال بودم. با تفاضل شش گل باختیم و فقط خوشحال بودم با این تیم بازی کرده ام. لحظه لحظه اش لذت بود.

بازی شهرآورد را که دیدی، چه احساسی داشتی؟

– به عنوان یک بازیکن فکر کردم این همه هوادار بازیکنان را نگاه می کنند و از آنهاانتظار دارند هیچ اتفاقی نیفتد و آنها که از شهرستان با این امکانات کم آمده بودند، سرما و گرما را تحمل کردند و آن بازی سرد و بی روح را دیدند! بعضی از بازیکنان حتی به توپ کار نداشتند. دوست نداشتم بازی را ببینم. می گفتم «حیف پولی که اینها می گیرند.»

مثل کاری که آندو می کند، شما هم در فوتسال گیس و گیس کشی دارید؟

– خوشبختانه چنین چیزی نداریم. درگیری هایی که سر توپ در بازی مردان به وجود می آید، برای ما هم اتفاق می افتد اما در فوتسال بانوان احترام به تیم مقابل مهم است و درگیری غیرارادی سر توپ به حاشیه نمی کشد.