سال 1947 سالی بود که مهندسان شرکت Bell برای نخستین بار فناوری ارتباطی شبکه سلولی را پیشنهاد کردند. در این فناوری هر شبکه رادیویی به تعدادی «سلول» تقسیم میشود. هر سلول یک شش ضلعی است که آنتنی در هر رأس قرار میگیرد. هر آنتن هم میتواند از سه جهت امواج را دریافت و پخش کند. البته این ایده تا سالهای دهه 60 عملا به مرحله عمل نرسید.
شاید در بعضی از فیلمهای سیاه و سفید قدیمی این تلفنهای رادیویی را دیده باشید. من هم یادم میآید که چند بار این سکانسها را در فیلمها دیده بودم و هر بار این سؤال برایم پیش میآمد که که این تلفنها چه نسبتی با موبایلهای امروزی داشتند!
در اینجا لازم است توجه شما را به این نکته جلب کنم که این تلفنها که از امواج رادیویی برای برقراری تماس صوتی دو طرف استفاده میکردند و در تاکسیها، خودروهای پلیس و آمبولانسها مورد استفاده قرار میگرفتند، از نظر تکنیکی با گوشی موبایل امروزی تفاوتهای اساسی داشتند. یکی از مهمترین این تفاوت این بود که به سبک سیستم ارتباطی امروزی، منطقه تحت پوشش به سلولهای شش ضلعی تقسیم نمیشد. تلفن کاربر در هنگام تماس، تنها می توانست با یک دکل ارتباط برقرار کند و در صورتی که کاربر از یک جا به منطقه تحت پوشش دکل دیگر میرفت، تماسش متوقف میشد. تازه در اوایل کار، برقراری تماس با این تلفنها خودکار نبود و تماس حتما باید به وسیله اپراتور برقرار میشد.
به زودی استفاده از این موبایلهای اولیه گستردهتر شد و حتی ترتیبی داده شد که با یک فندک الکتریکی سیگار معمولی هم قادر به کار باشند، طوری که تلفنهای رادیویی قابل حمل هم ساخته شد که نیازی به نصب در اتوموبیل نداشتند
در سال 1957 یک مهندس جوان روس به نام لئونید کوپریانوویچ، یک تلفن رادیویی به مام LK-1 ساخت که در مقیاس آن زمان کوچک بود و فقط سه کیلوگرم وزن داشت! این تلفن مجهز به یک آنتن و شمارهگیری بود که کاربر را از فاصله 20 تا 30 کیلومتری هم می توانست به ایستگاه مرکزی محلی متصل کند. اما سال بعد او توانست، وزن این تلفن رادیویی را به فقط پانصد گرم برساند.