جای بنشین و بفرما, بتمرگی گفتند
ما شنیدیم و نشستیم و نگفتیم چرا

تو نگفتیم و شمایی نشنیدیم و هنوز
ساده مثل کف دستیم و نگفتیم چرا

دل سپردیم به آن “دال” سر دشمن و دوست
دشمن و دوست پرستیم و نگفتیم چرا

چه چراها که شنیدیم و ندانیم چرا
ما همین بوده و هستیم و نگفتیم چرا . . .

دلت را محکم‌تر اگر بتکانی
تمام کینه‌هایت هم می‌ریزد،
و تمام آن غم‌های بزرگ،
و همه حسرت‌ها و آرزوهایت …

حالا آرام‌تر، آرام‌تر بتکان!
تا خاطره‌هایت نیفتد.
تلخ یا شیرین، چه تفاوت می‌کند؟
خاطره، خاطره است؛
باید باشد، باید بماند …

کافی‌ست؟
نه، هنوز دلت خاک دارد.
یک تکان دیگر بس است!
تکاندی؟
دلت را ببین!
چقدر تمیز شد … دلت سبک شد؟
حالا این دل جای «او» ست.
دعوتش کن!
این دل مال «او» ست …
همه چیز ریخت از دلت، همه چیز افتاد و حالا …

و حالا تو ماندی و یک دل
یک دل و یک قاب تجربه
یک قاب تجربه و مشتی خاطره
مشتی خاطره و یک «او» …

خـانه تـکانی دلـت مبـارک!

تو این دنیا تو این عالم ، میون این همه ادم ، ببین من دل به کی دادم ، به اون کس که نمی خوادم ، دلم شیشه دلش سنگه ، واسه سنگه دلم تنگه . .