تا پیش از این تصور نمی شد که اپیکاردد می تواند کاردیومیست نیز بسازد اما اکنون مشخص شده است که این لایه این قابلیت را نیز دارد؛ که آن را به  تبدیل شدن برخی از سلول هایش به سلول ها بنیادین نسبت می دهند.

خارجی ترین لایه ی دیواره ی قلب، اپیکارد،نقشی فراتر از لایه ای حفاظتی دارد. بر اساس دو مطالعه ی مستقل، که در مجله ی Nature به چاپ رسیده اند، به وجود نوعی سلول بنیادی در این لایه ی حفاظتی پی برده اند. این کشف امیدهای تازه ای را برای بازسازی آسیب های قلبی ایجاد کرده است.

پریکارد لایه ی محافظتی اطراف قلب است که خود از دو جدار تشکیل شده و بین ای دو جدار را نیز مایعی پر کرده است. جدار داخلی پریکارد که یک لایه بافت همبند احشایی است همان اپیکارد یا لایه ی خارجی بافت قلب است. این لایه ضمن حفاظت از لایه های زیرین خودش ( میوکارد و اندوکارد) در تولید سلول های عضله ای صاف ، فیبروبلاست (از سلول های بافت همبند) و سلول های اندوتلیال که درون عروق خونی کرونری را آستر می کند نیز نقش دارد. اما تا کنون هرگز نشان داده نشده بود که در تولید سلول های عضله ی قلب ( کاردیومیست) نقش دارند. و تا کنون تصور بر این بوده است که سلول های لایه ی میوکار ( لایه ی عضلانی قلب)  بعد از دوران جنینی، تقسیم وافزایش تعداد سلول ندارد و بزرگ شدن آن محدود به رشد سلول های اولیه است.

 دو تیم تحقیقاتی بر روی این سلول ها مطالعه کردند. یکی از آنها به رهبری ویلیام پو((Wiliam Pu از مؤسسه ی سلول بنیادین هارواد در کمبریج و دیگری به رهبری سیلویا ایوان (Sylvia Evan) از دانشگاه کالیفرنیا می باشد. هر دو گروه در مطالعات خود به ردیابی دودمان های حاصل از سلول ها نشاندار(مارک) شده ی اپیکارددی در موش ها پرداختند اما مارکر انتخابی آ نها متفاوت بود. تیم پو «عامل رونویسی Wt1»  را به عنوان مارکر برگزید. تیم ایوان « عامل رونویسی Tbox » را نشاندار کرد. با این حال هر دو تیم تقریباً نتایج یکسانی گرفتند و در هر دو تجربه، حدود 5٪  از سلول های عضله ی قلبی در کل چهار حفره ی قلب نشاندار شده بودند که حاکی از تولید شدن آنها بعد از به کاربردن مواد نشاندار کننده است.

آنچه که در این مطالعات هنوز مشخص نشده است چگونگی تنظیم و تبدیل سلول های اولیه به سلول های جدید است و اینکه چه هنگام و در چه صورت سرنوشت سلول ها تغییر می کند و سلول های کاردیومیست می سازند.