پارس ناز پورتال

دوست اجاره کنید و با اون قدم بزنید

دوست اجاره کنید و با اون قدم بزنید

دوست اجاره کنید و با اون قدم بزنید 

وقتی انسان ها در اوج تنهایی باشند می توانند یک دوست اجاره کرده و با وی صحبت کنند،قدم بزنند،شام بخورند و هرکار دیگری.  چک مک کارتی، مردی لس آنجلسی است که به ازای هر مایل قدم زدن و صحبت کردن با مشتری هایش هزینه ای دریافت می کند. کسب و کار او که به عنوان شکل جدیدی از تعاملات اجتماعی در نظر گرفته می شود،

 

در حال گسترش است. او در حال حاضر پنج دستیار دارد و خدماتی که ارائه می کند به عنوان جریانی جدید و نوظهور در نظر گرفته می شود. مک کارتی و کسب و کارش، که آن را می توان صنعت دوستی نامید، روابط اجتماعی را در قالب پکیج هایی قابل خرید عرضه می کنند.

 

عصر دیجیتالی باعث تنهاشدن مردم شده است و به همین دلیل مک کارتی خدماتی ایجاد کرده تا بتوان با غریبه ها ارتباط برقرار کرد. حالا اگر پول کافی دارید، می توانید یک دوست اجاره کنید، با کسی همصحبت شوید یا با غریبه ها شام بخورید. واکنش هر کس به این نوع خدمات متفاوت است و بسته به نوع شخصیت آن فرد دارد اما موضوع اصلی یک چیز است. امروزه دیگر می توانید پول بدهید و با دیگران گرم بگیرید!

دوست اجاره کنید و با اون قدم بزنیدآیا مشکل خاصی در این نوع خدمات وجود دارد؟ خدمات دوست یابی و روابط اجتماعی پولی، مختص افراد سالمند عادی و حتی بسیار دلگرم کننده و خوب به نظر می آیند ولی اینکه یک فرد 30 ساله بخواهد برای قدم زدن با یک غریبه پول بپردازد، موضوع عجیبی است اما خب همه ما به ارتباطات اجتماعی نیاز داریم،

 

اگر ما از برنامه های دوست یابی افراد سالمند خوش مان می آید، پس چرا باید از ایجاد خدماتی مشابه برای جوان ترها تعجب کنیم؟مساله اصلی این است که جوان ترها باید منابع کافی در اختیار داشته باشند تا خودشان بتواند روابط دوستی و عاشقانه ای ایجاد کنند اما بسیاری از افراد جوان در این موضوع مشکل اساسی دارند.

 

براساس گزارش انجمن سلامت روانی، افراد 18 تا 24 ساله بیش از سالمندان بالای 55 سال از تنهایی رنج می برند. این انجمن هشدار داده که تنهایی ممکن است اثر گروهی داشته باشد و باعث شود که جمعیت جوان کشور روز به روز منزوی تر شوند.

 

همچنین بسیاری از تاثیرات تنهایی بر سلامتی افراد حالتی تصاعدی دارد. اگر می خواهیم بیماری های قلبی عروقی ناشی از تنهایی را در میان 60 ساله ها کاهش دهیم، باید ارتباطات اجتماعی را از سن 20 سالگی تقویت کنیم.

 

اما مشکل اینجاست که ما روی فراهم آوردن روابط اجتماعی برای جوان ترها تمرکز نمی کنیم. اگر سن تان بیشتر از این است که در برنامه های دوست یابی مدرسه شرکت کنید اما کم سن و سال تر از آن هستید که بخواهید به بازدیدکنندگان مهربان آسایشگاه دل ببندید، به نظر می رسد که استفاده از خدمات دوست یابی پولی گزینه خوبی برای شما باشد.

 

من طرفدار پرداخت پول برای روابط اجتماعی نیستم اما از طرفی هم دوست ندارم مردم آنقدر احساس تنهایی کنند که تنها راه چاره شان پرداخت پول برای آشنایی با دیگران باشد. جوانان امروزه روابط اجتماعی بسیار محدودی دارند: کارمندان ثابت کمتری در شرکت ها وجود دارد، پارک ها و محل های عمومی کمتری در محله ها وجود دارد و شغل های کمتری هستند که ساعات مشخصی برای کارکردن داشته باشند.

 

و به گزارش پارس ناز  این بخش خصوصی است که برای این مشکل راه حلی پیدا کرده، نه بخش دولتی. آرلی راسل، جامعه شناس دانشگاه برکلی، توضیح می دهد که چگونه این بخش با سخت تر شدن زندگی و تنهاتر شدن مردم، به ارائه راهکاری در این زمینه پرداخته است. ما اکنون می توانیم به غریبه ها پول دهیم

 

تا سگ مان را به پیاده روی ببرند، مراقب پدر و مادر پیرمان باشند، میزبان جشن های تولدمان شوند و با ما بر سر مزار خویشاوندان مان بیایند.اگر خود را آماده پرداخت پول برای چنین خدماتی کرده باشیم، فقط کمی زمان می برد تا پرداخت پول برای قدم زدن، نوشیدن قهوه و خوردن شام با یک غریبه عادی تر جلوه کند.

 

بازار نباید نیاز ما به روابط اجتماعی را برطرف کند. اما وقتی گزینه دیگری در دسترس نیست، نمی توان بازار را سرزنش کرد. درست است که جوان ترها می توانند به انجمن های گروهی بپیوندند و دوستانی پیدا کنند اما پیوستن به این گروه های نیازمند سطح حداقل متوسطی از اعتماد به نفس اجتماعی است که بسیاری از جوانان فاقد آن هستند.

 

همچنین یکی از بدترین تاثیرات تنهایی این است که جوان نسبت به موقعیت های اجتماعی حساس و محتاط می شود. زمانی که من در حوالی 30 سالگی حساس تنهایی می کردم، در همایشی در تورنتو ثبت نام کردم تا در یک گالری هنری حضور پیدا کنم اما آنقدر از غریبه هایی که کنار در ورودی ایستاده بودند، گریزان بودم که بدون اینکه توجهی به آنها بکنم، از کنارشان رد شدم.

 

بازار رو به رشد روابط اجتماعی نشان دهنده نیازهای اجتماعی برطرف نشده مردم است. البته می توانیم دلایلی برای این تنهایی بیاوریم تا بی دلیل شلوغ کرده و این بازار را بی اهمیت جلوه دهیم؛ دلایلی مثل درآمدهای پایین و کرایه خانه های بالا اما فقط این مسائل نیستند که باعث ایجاد تنهایی شده اند.

 

ده دوازده سال دیگر، پرداخت پول برای خدمات و تعاملات اجتماعی درست مانند خدمات درمانی عادی خواهدشد. بازار دوست یابی احساس خوبی به ما نمی دهد و حتی ما به انتقاد از آن خواهیم پرداخت اما این بازار حذف شدنی نیست. نیاز به ارتباطات اجتماعی آنقدر ضروری است که ما شانس قدم زدن و صحبت کردن با غریبه ای در حکم دوست را، حتی با پرداخت پول، از دست نخواهیم داد.