پارس ناز پورتال

مهراد واتسون عکاس حرفه ای هواپیماها

مهراد واتسون عکاس حرفه ای هواپیماها

مهراد واتسون عکاس حرفه ای هواپیماها

عکس های او در جهان معروف است و این به خاطر تلاش اوست. عکاسی از هواپیماها کار مهراد واتسون است که بسیار هم به آن علاقه دارد. بسیاری از عشاق عکس های هواپیما، فکر می کردند مهراد واتسون (Mehrad Watson) یک عکاس غیرایرانی یا دست کم دورگه است. اما او یک جوان ایرانی است.

 

مهراد دلیل انتخاب عنوان واتسون به جای فامیلی اش را علاقه شدید او به فیلم هری پاتر و شخصیت اما واتسون ذکر می کند و به نظرش این فامیلی برای غیرایرانی ها آسان تر است و کلا بهتر در ذهن می ماند.و حالا بعد از گذشت شش سال از این انتخاب، نتیجه همین را ثابت کرده و همه او را به اسم مهراد واتسون

 

و به عنوان یک عکاس شاخص در جهان عکاسان هوانوردی می شناسند. با مهراد ابوالقاسمی 26 ساله که چندین سال است به عنوان عکاس برتر در سایت های بین المللی نامش مطرح شده و سفرهای زیادی به فرودگاه های کشورهای مختلف به منظور عکس برداری از انواع پرنده های آهنی و خدمات ایرلاین های مختلف کرده، به گفت و گو پرداخته ایم.
مهراد واتسون عکاس حرفه ای هواپیماهااولین سفرش را با هواپیما در چهارسالگی به همراه خانواده اش تجربه کرد. مقصد سوییس بود اما او تصور و ذوقی از کشور جدیدی که می خواهد آن را ببیند نداشت. تنها چیزی که برایش جالب بود و جلب توجه می کرد هواپیما بود و فرودگاه. چشمش به دیدن لباس خلبانی عادت داشت

 

چرا که پدرش هم خلبان بود و همین موضوع کافی بود تا این پسر کوچک رویای خلبان شدن و پرواز با هواپیما را در سر بپروراند.عکاسی را هم از نوجوانی شروع کرد اما نه از هواپیما و فرودگاه. بلکه از منظره و گهگاه به همراهی دایی اش. اما گرایش او به عکاسی از هواپیما زمانی مشخص شد

 

که هر روز بخشی از وقتش را در کافی نت می گذراند و عکس های هواپیماها را از سایت های مطرح دنیا با اینترنت دایل آپ دانلود می کرد و در فلاپی می ریخت و در خانه نگاهشان می کرد. همان سایت هایی که امروز چند سال است به عنوان عکاس برتر در آنجا عکس هایش دیده و خریداری می شود.

 

دوستانی واقعی اما در فضای مجازی

90 درصد دنبال کنندگان و لایک کنندگان عکس ها در صفحه اینستاگرامش را غیرایرانی ها تشکیل داده اند و همه آنها به نوعی یا عکاس هوانوردی اند، یا خلبان، یا مهماندار، کلکسیونر و یا اینکه یک ارتباطی با هواپیما و فرودگاه دارند. مهراد به نوعی شهرت جهانی پیدا کرده و در اکثر پروازهایش هم به عنوان مسافر ویژه با او برخورد می شود.

 

او در این رابطه می گوید: «از اول کارم فکر نمی کردم که بخواهم با خارجی ها حتی در ارتباط یا در بین آنها مطرح بشم اما حالا که به واسطه عکس هایی که برای تفریح از هواپیما و فرودگاه می اندازم بسیاری در این صنعت، من را می شناسند، حس خوبی دارم و برایم غیرمنتظره بود وقتی می دیدم در بین 10 فرودگاه و پرواز خارجی،

 

خلبان و مهمانداران یا خدمه حداقل هفت فرودگاه من را می نشناسند و این شناخت عکس برداری را برای من راحت تر می کرد.»او در رابطه با شدت علاقه اش به خلبانی می گوید: «برای رفتن به دانشگاه رشته مهندسی برق را انتخاب کردم اما وقتی دیدم از آن لذتی نمی برم آن را رها کردم

 

و در موسسات خصوصی خلبانی آموختم. هر چند بازار کار این رشته در ایران کساد است اما آن را با عشق خواندم و دوست دارم که مانند پدرم خلبان شوم.»
مهراد واتسون عکاس حرفه ای هواپیماهاهشت ساعت می ایستم تا هواپیما رد شود

مهرداد ابوالقاسمی تا به امروز 26 کشور را دیده است و البته بعضی از کشورها را چند بار. خودش می گوید امسال (سال میلادی) رکورد سفر کردن با هواپیما را زده و 42 سفر به خارج از کشور داشته که بسیاری از آنها تنها به منظور عکاسی از هواپیماها و فرودگاه ها بوده است. به نحوی که شده سفری را با هواپیما رفته، عکاسی کرده و بدون دیدن و گشت و گذار در شهر به ایران برگشته است.

 

این میزان از علاقه غیرقابل تصور است اما او در ادامه می گوید: «گاهی شده هفت، هشت ساعت برای اینکه یک هواپیما رد شود زمان می گذارم تا بتوانم آن را به بهترین شکل ممکن عکاسی کنم. این کارها برایم هزینه بر است اما عکسی که روزی در سایت ها و توسط عکاسان خارجی گرفته شده بود

 

و آرزویم بود با همان زاویه و همان کشور و از همان هواپیما بگیرم، برایم به حدی جذاب است که حاضرم برایش هر چه دارم هزینه کنم.»در این جای گفت و گو بود که فهمیدیم او هنوز شغل ثابتی ندارد و هزینه همه این سفرها را خودش بدون کمک می دهد و به محض اینکه پولی هم از فروش عکس هایش به دست می آورد، برنامه سفر بعدی را رقم می زند.

 

شاید در عرض یک ماه یک عکس هم نفروشم

 به گزارش پارس ناز این عکاس تخصصی هوانوردی همه آنچه حالا می داند و بلد است را از راه تجربه به دست آورده. خطاطی، نقاشی، عکاسی و حتی زبان انگلیسی را. ارتباط با اهالی هواپیما و فرودگاه هم زبان انگلیسی او را تقویت کرد و هم روابط عمومی اش را. مهراد می گوید تا قبل از اینکه از طریق شبکه های اجتماعی با کشورهای مختلف در ارتباط داشتم

 

روابط عمومی بالایی نداشتم اما حالا تعداد دوست های خارجی ام خیلی بیشتر از دوست های ایرانی ام است و حتی بسیاری از آنها را به ایران دعوت کرده ام و گهگاه آنها هم برایم میزبانی کرده اند.او از کامنت های اغلب بد هم وطنانش هم ناراحت است و می گوید: «هم وطنانم بیشتر از اینکه به نوع عکاسی

 

و زیبایی های موجود در عکس توجه کنند، این سوال برایشان به وجود می آید که من از چه قشر و خانواده ای هستم که می توانم این چنین سفر کنم، هر چند تعداد کامنت هایی که من را تشویق می کنند و انرژی می دهند هم کم نیست اما به آن دسته از افراد باید بگویم من از حرفه عکاسی درآمد ثابتی ندارم.

 

ممکن است یک ماه اصلا عکسی نفروشم و یک ماه هفت، هشت تا عکس بفروشم که حدود سه میلیون تومان می شود و گاهی هم تا 9 میلیون تومان هم درآمد داشته ام. ولی در کل حقوق ثابتی نیست و اصلا نمی شود رویش حساب کرد.»
مهراد واتسون عکاس حرفه ای هواپیماهاآنقدر می ایستم که بهترین عکس ممکن را بگیرم

در ایران به نسبت کشورهای خارجی، هم کمتر حرفه عکاسی هوانوردی را می شناسند هم کمتر مهراد را. دو مجله آلمانی و سوییسی تا به حال با او مصاحبه کرده اند اما در ایران تقریبا ناشناخته است. البته دلیل آن هم کمی واضح است چرا که او در ایران به نسبت کشورهای خارجی کمتر فعالیت می کند.

 

هم به لحاظ امنیتی سختیگری های فرودگاه های ایران بسیار زیاد است و هم اینکه در ایران اتفاقات جدیدی در حوزه هواپیما و فرودگاه نمی افتد که محلی از اعراب برای عکاسی داشته باشد. اما او به هر حال برترین های ایران را هم از دست نمی دهد و مثلا برای لحظه فرود هواپیمای معراج که نشان یوزپلنگ ایرانی را در بدنه خود دارد، شش ماه صبر می کند تا عکسبرداری از لحظه فرود را هم به نام خود ثبت کند.

 

او در این رابطه می گوید: «شاید 10 تا 20 بار یک هواپیما را از دست دادم تا توانستم عکسی که می خواستم را از آن بگیرم و خیلی سعی کردم زوایای مختلف عکاسی از هواپیما را به ایرانی ها نشان دهم چرا که در ایران چنین حرفه ای وجود ندارد اما رقابت در کشورهای خارجی زیاد است.»

 

او حالا جزو تیم 180 نفره عکاسان برتر هوانوردی دنیا است که مجلات معتبر تخصصی عکس های او را می خرند و در صفحاتشان استفاده می کنند. نحوه فروش عکس ها در سایت های معتبر و بنام دنیا هم به این صورت است که عکاسان عضو می شوند و بسته به راهنمای آن، عکس را ارسال می کنند

 

و بعد در نوبت قرار می گیرند و بعد از 10 روز اگر عکس انتخاب شود، به گیرنده عکس ایمیل زده می شود و عکس در سایت قرار می گیرد.

 

آرزویی که امیدوار است به حقیقت بپیوندد

به اعتقاد طرفدارانش بهترین عکس او عکسی از داخل کابین خلبان است. جایی که عامه مردم علاقه مند به دیدن آن هستند. آن هم وقتی با لنز فیش ای رفته و در یک تصویر کلیه آنچه باید، مشخص می شود. این عکس در سایت های معتبر دنیا تا 48 ساعت، عکس برتر دنیا عنوان گرفته و صفحه های اینستاگرامی معروف آن را چندین بار به اشتراک می گذارند.
مهراد واتسون عکاس حرفه ای هواپیماهامهراد با توجه به تجربه سفرهایش پرواز با بویینگ 787-900، آن را بهترین پرواز عمرش و فرودگاه آمستردام را بهترین و آزادترین فرودگاه دنیا می داند چرا که مرز بین فرودگاه و بیرون فرودگاه تنها یک جوی آب است. او همچنین می گوید خلبان های ایرانی جزو بهترین خلبان های دنیا هستند و در دنیا معروفند.

 

همچنین مهراد معتقد است هواپیماهای ایرانی بهترین سرویس ها را در اختیار مهمانانشان می گذارند هر چند ایرانیان معمولا از سرویس ها راضی نیستند.مهراد حتی لباسی از نشانه های بهترین ایرلاین های دنیا طراحی کرده است و در بسیاری از پروازها آن را بر تن می کند

 

و بهترین آرم را آرم ایران ایر ایرانی می داند که آن را بزرگتر از همه و در مرکز لوگوها گذاشته و با افتخار آن را به دیگر کشورها نشان می دهد. او حتی کلکسیونی با یک فرودگاه کامل از 90 هواپیما و آدم های کوچک به عنوان پرسنل، ترمینال و برج مراقبت دارد که همه اش را از یک فروشگاه آلمانی خریداری کرده

 

اما با این حال بیش از همه این عکس ها و هواپیماهای کلکسیونی اش، دوست دارد خلبان شود هرچند تنها تا آخر امسال می تواند به این رویا دست یابد. چرا که او 26 ساله است و 26 سال آخرین سن استخدام برای خلبانی ست.