جنگ افزارهایی که در جنگ جهانی دوم اختراع شدند 

جنگ جهانی دوم باعث شد تا تعداد زیادی از رهبران بـه فکر اختراع سلاح و جنگ افرازهایی بیفتند تا در جنگ پیروز شوند. جنگ جهانی دوم خانمانسوزترین جنگ تمام دوران بود کـه تقریبا تمام جهاان را تحت تاثیر خود قرار داد و باعث تغییر مسیر تاریخ برای همیشه شد. در طول جنگ جهانی دوم، طرفین برای بردن جنگ دست بـه هر کاری زدند

کـه در اکثر مواقع نتایج فاجعه باری داشتند. متفقین و متحدین بدین منظور سرمایه گذاری عظیمی بر روی تکنولوژی های جدید نظامی کرده بودند و با ساخت سلاح های جدید و گاه عجیب‌وغریب سعی داشته شرایط در میدان نبرد را بـه نفع خود تغییر دهند.

سلاح ها با یک هدف ساده و مشخص ساخته می‌شوند: برای کشتن یا ناتوان کردن افراد. شیوه اي کـه اینکار انجام می‌شود نیز مشخص و سرراست است اما گاهی برای رسیدن بـه این هدف انسان دست بـه کارهای دیوانه واری میزند. در ادامه این مطلب قصد داریم شما رابا 10 سلاح عجیب غریبی کـه در دوران جنگ جهانی دوم ساخته شدند آشنا کنیم.

۱۰- تاوش پانزر

تانک موسوم بـه «تاوش پانزر» «Tauchpanzer» کـه بـه معنای «تانک غواص» است یکی از تانک های ساخت کشور کشور کشور آلمان بود کـه بـه طور ویژه برای عملیات «شیر دریایی» در طول جنگ جهانی دوم بـه منظور حمله بـه بریتانیا طراحی شده بود هر چند هیچگاه این عملیات بـه مرحله اجرا درنیامد. این تانک طوری طراحی شده بود

کـه در ساحل پیاده شده و سپس با وارد شدن در آب و ر فتن بـه عمق خودرا بـه آن طرف ساحل رسانده و از سربازانی کـه در سواحل بریتانیا پیاده میشدند حمایت آتش میکرد. در واقع این تانک ها، همان تانک های پانزر۳ بودند کـه تغییراتی در انها ایجاد شده و کاملاً ضد آب شده بودند.

این تانک دارای لوله های اگزوز یک طرفه بودو یک لوله شناور نیز بـه موتور وصل می شد کـه هوای مورد نیاز آنرا تامین میکرد. با تمام این تغییرات اما تانک مورد نظر تنها می توانست ۲۰ دقیقه در زیر آب مانده ودر آب های با عمق بیش از ۱۵ متر نیز نمی توانست وارد شود زیرا لوله یا شیلنگی کـه هوای مورد نیاز موتور را تامین میکرد

بیش از این نمی توانست طولانی باشد. طراحی و تست های اولیه این تانک با موفقیت انجام شده و ۱۵۰ دستگاه از انها نیز ساخته شد. بعد از لغو شدن عملیات حمله بـه بریتانیا این تانک ها بین واحدهای زرهی معمول تقسیم شد. البته از این تانک بعد ها برای عبور از رودخانه باگ در طول حمله نازی ها بـه شوروی مورد استفاده قرار گرفت و بعد ازآن نیز در واحدهای زرهی متعارف بـه کار گرفته شدند.

۹- تانک دی- دَي

در حالی کـه نازی ها تانکی ساخته بودند کـه می توانستند ازآن برای انجام عملیات آبی-خاکی در سواحل دشمن استفاده کنند، متفقین تغییراتی در تانک های خود ایجاد کرده بودند کـه بـه انها اجازه می داد روی آب غوطه ور بمانند. در واقع در اطراف این تانک یک صفحه پارچه اي قرار میگرفت کـه

درصورت نیاز می توانست باعث غوطه ور شدن آن روی آب شود و توربین هایي نیز برای تولید نیروی پیشران روی آن نصب شده بود. این تکنولوژی برای نخستین بار درسال ۱۹۴۱ بـه کار گرفته شد و بعد از بررسی تانک های مختلف، در نهایت تانک شرمن برای اینکار انتخاب گردید.

بـه گزارش پارس ناز، از این تانک ها برای نخستین بار در روز موسوم بـه «دی- دَي» «D-Day» کـه متفقین نیروهایشان را در نرماندی پیاده کردند استفاده شد. دراین عملیات بزرگ جنگ جهانی دوم دریای ناآرام ۲۷ دستگاه از این تانک ها را بـه عمق آب فرستاد اما موج بعدی ورود این تانک ها با موفقیت همراه بوده و بعد ها نیز در عبور از رودخانه راین در حمله بـه کشور کشور کشور آلمان با موفقیت مورد استفاده قرار گرفتند.

۸- کارل-گرات

کشور کشور کشور آلمان ها کار روی یک توپ غول پیکر را درسال ۱۹۳۶ در بحبوحه جنگ جهانی دوم برای نفوذ بـه خطوط دفاعی مستحکم موسوم بـه «ماژینو لاین» در فرانسه آغاز کردند. این توپ ابتدا طوری طراحی شد کـه بـه صورت تکه تکه بـه نزدیکی محل عملیات منتقل شده و سپس سرهم شده و مورد استفاده قرار گیرد، بـه همین دلیل وقتی مشخص شد این توپ بسیار سنگین است

آنرا بـه تجهیزات خودکششی تجهیز کردند. نخستین نمونه از این توپ درسال ۱۹۳۹ تست آتش خودرا با موفقیت انجام داده و تست خودکششی آن نیز یکسال بعد بـه انجام رسید.

این توپ بزرگ بـه افتخار یکی از ژنرال های آلمانی بـه نام کارل بکر کـه در پروژه طراحی آن دخالت زیادی داشت «کارل- گرات» «Karl-Gerat» بـه معنای «ماشین کارل» نامگذاری شد. این تانک غولپیکر لوله اي با کالیبر ۶۰۰ میلی متر داشته و می توانست گلوله اي بـه وزن ۱٫۸۰۰ کیلو گرم را تا فاصله ۵ کیلومتری پرتاب کند.

نمونه های دیگری از این توپ نیز با کالیبر ۵۴۰ میلی ‌متر، بردی نزدیک بـه ۱۰ کیلومتر داشت. هر قبضه از این توپ قطاری از تجهیزات حمل کننده همراه خود داشت کـه هر کدام از چندین تانک دارای ۴ ردیف شنی تشکیل شده بود. اما حتی با توجه بـه این کـه مخزن گلوله های این توپ روی تجهیزات حمل کننده دیگری نصب شده بود نیز توپ مذکور و شاسی آن بیش از ۱۲۴ تن وزن داشت.

۶ قبضه از این توپ ساخته شد کـه در جبهه شرقی علیه شوروی و بعد ها نیز در جریان حمله متفقین بـه کشور کشور کشور آلمان در جبهه غربی مورد استفاده قرار گرفت. از موفقیت های این توپ میتوان بـه نابود کردن خطوط دفاعی مستحکم نیروهای شوروی در سواستوپول اشاره کرد. با پیش رفتن جنگ استفاده

از این توپ سخت تر و سخت تر شد زیرا حمل و نقل آن بسیار سخت بوده ودر برابر حملات هوایی نیز بـه شدت آسیب پذیر بود. در پایان جنگ جهانی دوم تعدادی از این توپ ها بدست نیروهای آمریکایی و شوروی افتاد و اکنون یک نمونه از ان در موزه تانک روسیه قرار دارد.

۷- استورم تایگر

بعد از نبرد فاجعه بار استالینگراد در جنگ جهانی دوم کـه گروه های کوچک مصمم نیروهای دفاعی متفقین موفق شدند با استفاده از ساختمان های تخریب شده بـه عنوان پوشش، تعداد قابل توجهی از سربازان آلمانی را در نبردهای خیابانی از پای درآورند، هیتلر تقاضای طراحی سلاحی را کرد کـه بتوان

با آن مناطق شهری مستحکم رابا قدرت مستقیم آتش نابود کرد. بدین ترتیب بود کـه «استورم تایگر» «Sturmtiger» ساخته شد. استورم تایگر یک ماشین نظامی کاملاً زرهی بود کـه یک پرتاب کننده راکت بزرگ نیز روی آن قرار داده می شد. این ماشین کـه با استفاده از شاسی تانک مشهور تایگر ۱ ساخته می شد بیش از پیش با زره های سنگین و مقاوم تجهیز شده بود.

در اطراف لوله پرتاب کننده راکت این ماشین زرهی نیز سوراخ هایي ایجاد شده بود کـه گاز ناشی از احتراق و شلیک گلوله از طریق انها خارج می شد. گلوله های این اتومبیل چنان سنگین بودند کـه خود آن تنها توان حمل ۱۴ گلوله را داشت. نمونه اولیه این ماشین زرهی برای سرکوب کردن شورش

لهستانی های در ورشو مورد استفاده قرار گرفت و چندین دستگاه دیگر نیز در میدان نبرد جنگ جهانی دوم بـه کار گرفته شدند. این سلاح بسیار وحشتناک بود اما دقت بسیار کمی داشت. همچنین استورم تایگر برای نبردهای تدافعی کـه کشور کشور کشور آلمان بعد از سال ۱۹۴۳ در پیش گرفته بود مناسب نبود.

۶- پروژه زوِنو

پروژه زوِنو درسال های هه ۱۹۲۰ توسط نیروهای اتحاد جماهیر شوروی برای حمایت هوایی از نیروهای زمینی و همچنین حفاظت از بمب افکن ها در مقابل جنگنده های دشمن آغاز شد. این پروژه در واقع ساخت هواپیماهایی غولپیکر بود کـه خود مانند ناوهای امروزی هواپیماهای متعددی را روی عرشه خود حمل میکردند.

در واقع این هواپیمای غولپیکر از یک بمب افکن بزرگ تی بی ۳ همراه با تعدادی جنگنده و بمب افکن کوچکتر تشکیل شده بود. تی بی-۳ می توانست تا ۳ هواپیمای دیگر را روی خود داشته باشد کـه دو فروند روی بال ها قرار گرفته و یک فروند نیز زیر بدنه قرار می گرفت.

درصورت نیاز هواپیماهای روی باله ها بـه زیر باله منتقل میشدند. نخستین نمونه از این هواپیمای غولپیکر در طول سال های اول حمله کشور کشور کشور آلمان بـه شوروی مورد استفاده قرار گرفت. درسال ۱۹۴۱، یک تی بی-۳ کـه دو بمب افکن شیرجه رو را روی خود داشت توانست خودرا بـه نزدیکی یک میدان مهم نفتی کشور کشور کشور آلمان در پولیستی مجارستان برساند.

این بمب افکن ها با موفقیت تاسیسات مورد نظر را بمباران کرده و بدون این کـه آسیبی ببینند بـه پایگاه خود بازگشتند. این پروژه پس از انجام ۳۰ ماموریت در طول جنگ جهانی دوم درسال ۱۹۴۲ کنار گذاشته شد.

۵- بمب پرنده میستل

پروژه «میستل» «Mistel » توسط یک شرکت آلمانی درسال ۱۹۴۲ انجام شد ودر واقع نمونه مفهومی یک هواپیمای بدون سرنشین پر از مواد منفجره بود کـه توسط خلبانی کـه دریک جنگنده نصب شده روی آن قرار می گرفت بـه سمت هدف هدایت می شد. نخستین نمونه ها درسال ۱۹۴۳ ساخته شد اما در طول جنگ جهانی دوم برای نخستین بار درسال ۱۹۴۴ کـه عرصه بر کشور کشور کشور آلمان در میدان های نبرد تنگ شد بـه طور عملی مورد استفاده قرار گرفت.

بیش از ۱۰۰ فروند بمب افکن جی یو-۸۸ از تجهیزات معمول خود تخلیه شده و سپس بـه یک بمب پرنده غولپیکر تبدیل شدند کـه هر کدام بیش از ۱٫۸۰۰ کیلو گرم مواد منفجره را در خود داشت و بـه یک هواپیمای هدایت کننده کـه روی آن قرار میگرفت وصل می شد. این ترکیب بسیار کند بودو نهایت سرعت آن بـه ۲۴۰ کیلومتر در ساعت میرسید.

بـه همین دلیل درصورت مشاهده شدن هدفی راحت برای هواپیماهای دشمن محسوب می شد. علاوه بر این دقت این هواپیما بسیار کم بودو در تعداد زیادی از موارد بـه هدف اصابت نمیکردند.

۴- سورکوف

یک زیردریایی بسیار غولپیکر توسط فرانسوی ها در اواخر دهه ۱۹۲۰ ساخته شد کـه «سورکوف» «Surcouf» نام داشت. این زیردریایی بیش از ۴۰۰۰ تن وزن داشت و دو توپ ۲۰ سانتیمتری نیز روی آن نصب شده بود کـه طبق معمولًً روی کشتی های غولپیکر یافت می شد. با امضای معاهده دریایی واشنگتن،

ساخت زیردریایی های با وزن بیش از ۲٫۸۰۰ تن ممنوع شد اما با اضافه کردن یک بند بـه این قرارداد فرانسه توانست این زیردریایی خودرا حفظ کند. این زیردریایی در ابتدا بـه عنوان نخستین فروند از سه زیردریایی جدید کلاس سورکوف ساخته شد اما بعد ازآن کـه ساخت کشتی ها و زیردریایی های با این وزن و اندازه ممنوع گردید، این زیردریایی منحصر بـه فرد برای همیشه یگانه ماند.

این زیردریایی در طول جنگ جهانی دوم و تا سال ۱۹۴۰ کـه کشور کشور کشور آلمان ها بـه فرانسه حمله کردند در خدمت نیروی دریایی فرانسه باقی ماند. بعد از این کـه در سفری بـه بریتانیا یکی از موتورهای آن آسیب دید، سورکوف در بندر پلی موث تعمیر شده و پس از تسلیم شدن فرانسه، بریتانیا مالکیت

آنرا در دست گرفت تا بدست نیروهای آلمانی نیفتد. زیردریایی سورکوف بلافاصله بـه خدمت ارتش آزاد فرانسه درآمده ودر سال ۱۹۴۱ و پس از اعلان جنگ ایالات متحده بـه ژاپن بـه اقیانوس آرام گسیل داده شد. زیردریایی سورکوف ناگهان بـه یک‌باره ناپدید شد و بسیاری بر این باورند کـه شبانه و بـه‌صورت تصادفی توسط یک کشتی باری بزرگ آمریکایی زیر گرفته شده ودر دریا غرق شده است.

۳- زیردریایی نوع ۱۷

درسال ۱۹۳۳ یک پروفسور آلمانی بـه نام هلموت والتر یک سیستم پیشران زیردریایی منحصر بـه فرد و نوین را اختراع کرده کـه بسیار کوچکتر از سیستم توربینی دیزلی- الکتریکی زمان خود بود، نیروی بیشتری تولید میکرد و با استفاده ازآن زیردریایی ها می توانستند مدت زمان بیشتری را زیر آب باقی بمانند.

تنها مشکل این سیستم این بود کـه با هیدروژن پروکساید تغذیه می شد کـه طبق معمولًً بـه عنوان سوخت راکت مورد استفاده قرار می گرفت. سال بعد او زیردریایی برای نیروی دریایی کشور کشور کشور آلمان ساخت کـه می توانست با سرعت ۳۰ گره دریایی «بیش از ۵۵ کیلومتر در ساعت» در زیر آب حرکت کند در حالی‌کـه سرعت زیردریایی های معمول در آن زمان تنها ۷ گره دریایی «کمتر از ۱۳ کیلومتر بر ساعت» بود.

این سیستم پیشران کـه بـه «توربین والتر» مشهور شده بود از یک نوع پروکساید هیدروژن تثبیت شده برای واکنش با سوخت فسیلی برای تولید بخار استفاده میکرد کـه باعث بـه حرکت درآمدن توربین می شد. فرماندهان نیروی دریایی کشور کشور کشور آلمان با بررسی کوتاهی این پروژه را نادیده گرفتند اما والتر بر ایده خود اصرار داشت

ودر سال ۱۹۳۷ موفق شد پروژه خودرا بـه کارل دونیتز کـه بعد ها فرماندهی یوبوت های نیروی دریایی کشور کشور کشور آلمان در طول جنگ جهانی دوم را بر عهده گرفت نشان دهد. دونیتز بـه شدت تحت تاثیر قرار گرفت ودر سال ۱۹۳۹ نمونه اولیه این سیستم روی یک زیردریایی یوبوت نصب شد.

این نمونه تست های مختلف رابا موفقیت بـه پایان رساند ودر سال ۱۹۴۲ فرماندهی نیروی دریایی کشور کشور کشور آلمان دستور ساخت ۴ فروند از یوبوت های بزرگ تر کـه توانایی ورود بـه اقیانوس را داشتند و از سیستم توربینی والتر استفاده می‌کردند را صادر کرد.

دو سال بعد ساخت این زیردریایی ها بـه خاطر ساخت نمونه های معمول کـه با تعداد باتری بیشتر و قدرت هیدرودینامیک بهتر می توانستند سرعت بیشتری داشته باشند کنسل شد. ۴ نمونه کوچکتر از زیردریایی های ساحلی با توربین های والتر ساخته شده و با موفقیت آزمایش شدند کـه بـه یوبوت های نوع ۱۷ مشهور شدند.

اما هیچکدام از این زیردریایی ها نتوانستند قبل از پایان جنگ وارد میدان نبرد شوند. بعد ها بریتانیا یکی از این زیردریایی ها رابا توربین سوختی پروکساید هیدروژن بـه خدمت گرفت اما با ساخت زیردیایی های با سوخت هسته اي، این سیستم توربینی دیگر منسوخ شد.

۲- ناکاجیما اَي ۶ ام ۲-ان روفه

تنها جنگنده اي کـه در طول جنگ جهانی دوم دارای سیستم فرود روی آب بود توسط ژاپنی ها ساخته شده و ناکاجیما اَي ۶ ام ۲-ان روفه نام داشت کـه بـه جای چرخ های باز شونده برای فرود بر روی زمین، یک صفحه پهن برای شناور ماندن روی آب داشت. این جنگنده برای انجام عملیات در پایگاه های هوایی ژاپن در جزایر طراحی شده بود

و هدف از ساخت آن نیز پشتیبانی از دیگر ماشین های نظامی زاپن در تسخیر جزایر متعدد در اقیانوس آرام بود. این نمونه با استفاده از جنگنده های زیرو ساخته شده و پس از ایجاد تغییرات در سیستم فرود، نخستین نمونه آن در روزی کـه ژاپنی ها بـه بندر پرل هاربر حمله کردند بـه پرواز درآمد.

اگر چـه سنگینی سیستم نصب شده بر روی این هواپیما برای فرود باعث شده بود کـه عملکرد و کارآیی آن بـه شدت کاهش یابد اما روفه هنوز می توانست کارآیی خودرا داشته و این موضوع را در نبردهای جزایر سلیمان بـه نمایش گذاشت. سپس آمریکایی ها درسال ۱۹۴۲ پایگاهی کـه این هواپیماها ازآن جا سازماندهی می‌شدند را بمباران کرده و بدین ترتیب تقریبا تمامی روفه های عملیاتی شده نابود شدند.

اما ژاپن همان‌ گونه بـه تولید این نوع جنگنده ادامه داد و صدها فروند دیگر از این نوع ساخته شد کـه برای حمله بـه کاروان های متفقین، گشت زنی و هدفگیری دقیق برای کشتی های جنگی ژاپنی مورد استفاده قرار میگرفت. با افزایش حملات هوایی متفقین و دیکته شدن قدرت هوایی انها در نبرد با ژاپن، روفه ها نیز کارآیی خودرا از دست دادند.

۱- نور کانال دفاعی

نور کانال دفاعی تلاشی از جانب متفقین برای از کار انداختن سربازان آلمانی با استفاده از قدرت نور بود. این پروژه را یک مهندس یونانی پیشنهاد کرد کـه در بریتانیا زندگی میکرد. بر اساس ایده او استفاده از نورافکن های سو سو زن نیرومند باعث می شد کـه مردمک چشم بـه سرعت تنگ و گشاد شده و بدین ترتیب کوری موقت را در پی داشت ودر ادامه باعث گیجی و حالت تهوع می شد. این سیستم نورافکن روی یک تانک نصب شده و آزمایش های می داني کارآیی موثر آنرا نشان می داد.

اگر چـه در طول جنگ جهانی دوم سلاح های سری و مخفی بسیاری تولید شده و بـه میدان نبرد فرستاده شد اما این سلاح هیچگاه در میدان نبرد مورد استفاده قرار نگرفت زیرا بـه دلیل سری بودن بیش از حد پروژه، تعداد زیادی از فرماندهان از وجود آن بی خبر بوده و برخی کـه نیز خبر داشتند

کارایی آن در میدان نبرد را دست کم میگرفتند. بدین ترتیب برخی از این نورافکن ها بـه عنوان نورافکن های معمولی در گذشتن متفقین از رودخانه راین مورد استفاده قرار گرفتند. پس از پاین جنگ جهانی دوم این نورافکن ها کارآیی خودرا از دست داده و اوراق شدند.