هنرمندان معروف تاریخ که مبتلا به بیماری روانی بودند 

شاید برای شما تعجب آور باشد که بدانید هنرمندانی با بهترین آثار فاخر جهان مبتلا به بیماری روانی بوده اند آن هم از نوع شدید.

این ایده که بیماری روانی به نوعی به خلاقیت کمک می کند یا آنرا تقویت می کند قرن هاست که مورد بحث است. حتی فیلسوف یونان باستان «ارسطو» نیز معتقد بود هیچ ذهن بزرگی تا به حال بدون مقداری دیوانگی وجود نداشته است.

اگر چه ارتباط بین بیماری روانی و خلاقیت تا کنون تایید نشده.اما عده اي از معروفترین هنرمندان بصری غربی گرفتار بیماری‌هاي روانی بوده اند. در عده اي از این هنرمندان شیاطین درونی به آثارشان راه یافته اند ودر برخی دیگر، خلاقیت بعنوان تسکین بیماریشان عمل کرده است.

فرانسیسکو گویا «Francisco Goya»، 1746 تا 1828

شاید بیماری روانی در آثار هیچ هنرمند دیگری به اندازه فرانسیسکو گویا به اسانی قابل تشخیص نباشد. آثار این هنرمند به سادگی به دو دوره تقسیم می شود: دوره اول با پرده‌هاي نقش دار، کارتون‌ها و پرتره ها و دوره دوم با مجموعه‌هاي «نقاشی‌هاي سیاه» و «فجایع جنگ» شناخته میشود.

و موجودات شیطانی، جنگ‌هاي خشونت آمیز و صحنه هایي از مرگ و نابودی رابه تصویر می کشد. بیماری روانی گویا با شروع ناشنوانی او در سن 46 سالگی مرتبط است که طبق نامه‌ها و خاطراتی که از او باقیمانده، باعث شد بیشتر منزوی، بدبین و وحشت زده باشد.

ونسان ونگوک «Vincent van Gogh»، ۱۸۵۳ تا ۱۸۹۰

نقاش هلندی «ونسان ونگوک» در سن ۲۷ سالگی در نامه‌اي به برادرش تئو نوشت: «تنها نگرانی من این است که چطور می توانم برای جهان مفید باشم؟» ده سال بعد بنظر می رسید ونگوک به پاسخ سوال خود نزدیک‌تر شده، او با هنر خود می‌توانست اثری ماندگار روی جهان بگذارد و رضایت شخصی خودرا دراین فرآیند پیدا کند. متاسفانه علیرغم خلاقیت فوق‌العاده‌اش دراین دوران، او هم چنان از اختلال دو قطبی و صرع رنج میبرد.

ونگوک درسال‌هاي ۱۸۸۶ تا ۱۸۸۸ در پاریس زندگی کرد. او در نامه هایش دراین دوران از وحشت‌هاي ناگهانی، احساسات عصبی خاص و کم شدن آگاهیش می نویسد. به خصوص در دو سال پایان عمرش، پس از دوره‌هاي افسردگی عمیق، دوره‌هاي کوتاهی از خوشحالی و انرژی زیاد را تجربه می کرد. او درسال ۱۸۸۹ داوطلبانه خودش رابه یک بیمارستان روانی معرفی کرد و تحت درمان روانی مجموعه از نقاشی‌هاي خیره کننده خلق کرد.

ونگوک تنها ۱۰ هفته پس از مرخص شدن از بیمارستان در سن ۳۷ سالگی خودرا کشت. او میراث بزرگی بعنوان یکی از خلاق‌ترین و بااستعدادترین هنرمندان قرن بیستم از خود بجای گذاشت. علیرغم این که او در دوران حیات خود ناشناخته بود چیزهای زیادی برای ارائه به این دنیا داشت.‌ میتوانید تصور کنید که اگر بیشتر زنده می ماند چه آثار بی نظیری از او داشتیم.

پل گوگن «Paul Gauguin»، ۱۸۴۸ تا ۱۹۰۳

به گزارش پارس ناز، گوگن پس از چند بار تلاش برای خودکشی از استرس زندگی در پاریس به پلینزی فرانسه فرار کرد ودر آنجا عده اي از معروفترین آثار خودرا خلق کرد. اگر چه این سفر الهام بخش او بود، اما کافی نبود و هم چجنان از سفلیس و اعتیاد به دارو و الکل رنج میبرد. او درسال ۱۹۰۳ ودر ۵۵ سالگی پس از مصرف مورفین درگذشت.

ادوارد مونک «Edvard Munch»، ۱۸۶۳ تا ۱۹۴۴

هیچکس بدون کمک اختلال درونی نمی تواند تابلویی مثل جیغ را خلق کند. علاوه بر این مونک مشکلات روانی خودرا در خاطرات روزانه اش ثبت کرده است که در آن افکار خودکشی، توهم ها و فوبیاها « از جمله آگروفوبیا» و سایر احساساتی که باعث درد فیزیکی و روانی او می‌شده را توصیف کرده است.

اگنس مارتین «Agnes Martin»، ۱۹۱۲ تا ۲۰۰۴

اگنس پس از تعداد شکست روانی همراه با توهم، درسال ۱۹۶۲ ودر سن ۵۰ سالگی مبتلا به شیزوفرنی تشخیص داده شد. او بعد از این که سرگردان در خیابان پیدا شد به بیمارستان روانپزشکی سپرده شد و تحت درمان شوک الکتریکی قرار گرفت. مارتین پس از مرخص شدن از بیمارستان به بیابان نیومکزیکو رفت، جاییکه توانست راهی برای نظارت شیزوفرنی خود پیدا کند ودر نهایت در ۹۲ سالگی فوت کرد.

او مرتبا در جلسات گفتار درمانی شرکت می کرد، مدیتیشن می کرد و زن بودیسم انجام می‌داد. برخلاف سایر هنرمندانی که با بیماری روانی روبه‌رو بودند، مارتین ادعا می کرد شیزوفرنی هیچ تاثیری روی کارش نداشته است. با این وجود، می توان تاثیر آنرا روی آثارش دید به خصوص نقاشی‌هاي آبستره ذن مانند.

هنرمندان مشهور تاریخ که مبتلا به بیماری روانی بودند ،بیماری روانی نقاش ها،ابتلای بیماری روانی نقاش ها،هنرمندانی با بیماری روانی