اینکه گلادیاتورها دقیقا از چه زمانی شکوفا شدند کاملا مشخص نیست اما آثاری از آنها در قرن سوم پیش از میلاد مسیح به چشم می خورد. آنها خیلی زود تبدیل به شخصیت های سیاسی و اجتماعی مهمی در زندگی رومی ها شدند. نبرد گلادیاتورها در قرن اول و دوم پیش از میلاد مسیح (ع) به اوج رسید. در قرن پنجم پس از میلاد با پذیرش دین مسیحیت در بین رومی ها، رفته رفته شهرت گلادیاتورها کم شد و آنها رو به نابودی رفتند.

از بردگی تا گلادیاتوری

وقتی ارتش روم باستان به نبردی می رفت و در آن پیروز می شد، جنگجویانی که از سپاه دشمن به اسارت گرفته می شدند را به روم می بردند. در آنجا، مردان قدرتمند و تنومند را در بازارهای روم به فروش می رساندند. این مردان در مدرسه های مخصوص آموزش می دیدند تا گلادیاتور شوند و عده ای که لاغراندام و نحیف بودند برای کشته شدن، مستقیما به میدان های نبرد فرستاده می شدند.

دو گروه دیگر از گلادیاتورها نیز وجود داشتند، یکی آنهایی که قانون شکن بودند و به عنوان مجازات می بایست گلادیاتور می شدند و گروه دوم افرادی که به خواست خود در پی شهرت بودند و گلادیاتور شدن را انتخاب می کردند.در روم باستان برای اینکه یک نفر گلادیاتور شود می بایست حتما به مدرسه گلادیاتورها می رفت تا آموزش ببیند، شمشیر به دست بگیرد و با ارباب خود عهد و پیمان ببندد.

گلادیاتورها اجازه داشتند هر هدیه ای که پس از جنگیدن دریافت می کنند را برای خود نگه دارند. هر گلادیاتوری که پس از یک بار جنگیدن دوباره به میدان نبرد بازمی گشت معادل 500 هزار دلار امروزی دریافت می کرد.امپراتور نرون، امپراتور دیوانه روم به گلادیاتورهای محبوب و مشهور خود، ملک و محل اقامت اهدا می کرد تا آنها همیشه برای او بجنگند.

زن های گلادیاتور

از دهه 60 پس از میلاد مسیح (ع)، پای گلادیاتورهای زن نیز در میدان های نبرد باز شد. در سال 66 پس از میلاد حضرت مسیح (ع)، امپراتور نرون، زنان و مردان و کودکان اتیوپیایی را آموزش داد تا گلادیاتور شوند.

امپراتورهای گلادیاتور

کالیگولا، تیتوس، هادریان، لوسیسو وروس، کاراکالا، گیتا و دیدیوس جولیانوس، همگی امپراتورهایی بودند که خود به عنوان یک گلادیاتور در نمایش های خصوصی و یا عمومی وارد میدان نبرد شده و جنگیده بودند.

تاریخ نگاری در دوره کلادیوس درباره او اینطور نوشته است: «کلادیوس شخصیتی بسیار خونخوار و جنگجو داشت. او گاهی به بندرگاه می رفت و با نهنگی که مامورانش قبلا به دام انداخته بودند، شروع به جنگیدن می کرد. این نبرد آنقدر خطرناک بود که فرماندهان سپاهش از او می خواستند تا به چنین جنگی نرود اما حس خونخواری کلادیوس، با چنین نبردی فروکش می کرد.»

کومودوس یکی دیگر از امپراتورهای روم باستان بود که به نبرد گلادیاتورها بسیار علاقه داشت و همیشه مجلس سنا را نادیده می گرفت. او همیشه در نقش یک بیستاریوس در میدان نبرد آماده می شد. گفته می شود وی در یک روز چندین شیر وحشی را به کام مرگ فرستاده است، در یکی دیگر از نمایش های کومودوسف او سر یک شترمرغ در حال دویدن را با تیر مخصوصی که برای این کار طراحی شده بود قطع کرد و این کار، یکی از نمایش های محبوب وی به شمار می رفت.

کلوسیوم کجاست؟

کلوسیوم نوعی آمفی تئاتر است که در روم باستان ساخته شده است. کلوسیوم به معنی جایگاه بزرگ است و همانطور که از نامش پیداست در این جایگاه، عده زیادی به تماشای نمایش های مختلف می نشستند.

کلسیوم به شکل بیضی است که قطرهای 188 و 156 متری دارد. ارتفاع این ساختمان به 48 متر می رسد. کف آن از چوب ساخته شده و زیر این کف چوبی چندین اتاق و گذرگاه به چشم می خورد. این اتاقک ها برای نگهداری حیوانات وحشی و گلادیاتورها  بود و هنگام نمایش از گذرگاه ها عبور می کردند تا به میدان اصلی برسند.

در کلسیوم گلادیاتورهای مشهوری به جنگ با مرگ رفتند

گلادیاتورهای مرگ ساز

هادریان

«پابلیوس ایلیوس هادریانوس» یکی از گلادیاتورهای مشهور روم بود که در نهایت به مقام امپراتوری روم رسید (117 تا 138 بعد از میلاد). جالب است بدانید او یکی از بهترین امپراتورهای روم باستان بوده چنانکه نامش در میان پنج امپراتور محبوب دوران روم باستان آمده و دلیل این محبوبیت نه جنگاوری و خونخواری در میدان جنگ، بلکه تلاش های فراوان هادریان در ساخت بناهای تاریخی و رسیدگی به امور رفاهی مردم روم بوده است.

فلاما

فلاما یکی از مرموزترین گلادیاتورهای تاریخ است. او یک برنده ذاتی بود که همیشه در مبارزه به پیروزی فکر می کرد و برای رسیدن به این هدف از هیچ کاری فروگذار نبود. نکته مرمو زندگی او اینجاست که فلاما چهار بار برنده جایزه رودیس شد! یعنی می توانست آزادی خود را تضمین کند اما همیشه گلادیاتور بودن را انتخاب کرد و حاضر نشد مثل یک انسان آزاد و معمولی زندگی کند.

فلاما هرگز قبل از شروع جنگ رجزخوانی نمی کرد و علاقه ای به تشویق تماشاگران نداشت، پس از پیروزی در جنگ هم به ابراز احساسات مردم پاسخ نمی داد و بعد از تعظیم در برابر امپراتور، صحنه را ترک می کرد.

پریسکوس و وروس

گلادیاتورهای رومی همیشه تنها بودند و فقط در مبارزات گروهی از هم تیمی های قدرتمند استفاده می کردند اما در این میان یک استثنا وجود دارد: پریسکوس و وروس که مثل دو برادر در تمام نبردها دوشادوش هم جنگیدند.

پریسکوس یک برده به دنیا آمده بود اما وروس آزاد بود تا زمانی که در یکی از جنگ ها به اسارت ارتش روم درآمد. این دو جنگجوی نام آور، در ارتش گلادیاتورهای سلتیک با هم آشنا شدند. گفته می شود که در تاریخ روم باستان هرگز قبل از آنها دیده نشده بود که دو گلادیاتور تا این اندازه هماهنگ باشند و تمام پیروزی های جنگی خود را مشترکا کسب کرده باشند.

پریسکوس متخصص تاکتیک های نظامی بود و همیشه بهترین طرح ها برای شکست تیم رقیب را او آماده می کرد. وروس هم یک گلادیاتور تنومند بود که هرگز در مبارزه با گلادیاتورهای قدرتمند شکست نمی خورد.

اسپارتاکوس

شاید بتوان گفت معروف ترین گلادیاتور جهان «اسپارتاکوس» است. این برده رومی که بین سال های 71 تا 109 قبل از میلاد مسیح زندگی می کرد، در جنگ روم با تریس (سرزمینی کهن در حوزه کشورهای یونان، ترکیه و بلغارستان کنونی) اسیر شد و به صف گلادیاتورهای امپراتور روم اضافه شد.

اسپارتاکوس اما با تمام برده های دیگر فرق داشت: شم ذاتی فرماندهی اسپارتاکوس به علاوه شهامت مثال زدنی اش، باعث شد این گلادیاتور جنگجو به سرعت به عنوان فرمانده شورشیان زندان های روم تبدیل شود و سلطنت روم را با مشکلات بزرگی که به وجود آورده بود به چالش بکشد.

مالک اسپارتاکوس «لانیستا لنتولوس باتیاتوس» نام داشت که صاحب بزرگترین ارتش گلادیاتورهای آن زمان بود.

اونومائوس

یک گلادیاتور جنگجوی دیگر از گال فرانسه امروزی به همراه اسپارتاکوس و کریکسوس از ارتش باتیاتوس فرار کرد تا ارتشی مهیا کند برای جنگ با سلطنت روم! او هم یکی از فرماندهان ارشد ارتش برده ها بود که جنگاوری ها و شجاعت های فراوانی از خود نشان داد اما در همان جنگ های اولیه با ارتش روم کشته شد.

مویا

مویا نام گلادیاتور زنی بود که به شهرت بالایی رسید. مشهورترین نبرد او جنگیدن با چندین گراز وحشی بود. او در حالی که نیزه های تیزی به دست می گرفت در میدان نبرد آماده می ایستاد تا گرازها وارد شوند. وی در کشتن این حیوانات مهارت خاصی داشت و بیشتر با حیوانات درنده خو مبارزه می کرد.

کریکسوس

این گلادیاتور جنگاور یکی از دوستان باوفای اسپارتاکوس بود. نام او در زبان فرانسوی باستان به معنی مو فری است. او فرمانده ارتش برده ها بود که علیه حکومت امپراتوری قیام کردند اما پس از جنگ و گریزهای طولانی بالاخره کریکسوس به دست رومیان کشته شد و تمام ارتش سی هزار نفری او که قدرت و شهرت فراوانی داشت از بین رفت.