جشن باستانی ایران زمین

 
در گاهشماری ایرانی این روز بنام جشن شهریورگان نام گذاری شده است.

خشَترَوَئیریَه واژه‌ای اوستایی است كه در پهلوی به خشَترِوَر و در پارسی نو به شهریوَر دگرگون شده است.

بخش نخست این واژه "خشترَ" به مانك (معنی) شهریاری و بخش دوم "وَییریه" به مانك آرزو است كه روی‌هم رفته به مانك "شهریاری آرزو شده" است.

شهریور نام یکی از امشاسپندان است که در جهان مینوی (معنوی) نماد پادشاهی آسمانی و یكی از فروزه‌های خدایی است و در جهان گیتیك (فیزیكی) نگهبان "ایوخشست‌ها" یا توپال‌ها (فلزها) است كه همیشه خواهان فر و بزرگی و نیرومندی برای مردمان است و همچنین پشتیبان بینوایان است.

از آن جایی که این جشن به پادشاهان دادگر بستگی دارد و آنان نماینده‌ی شهریاری آسمانی هستند، ایرانیان باستان در این روز پس از نیایش اهورامزدا و نیکوکاری کردن و دادن خوراك به بینوایان و نیازمندان، نزد پادشاه رفته و این جشن را شادباش می گفتند. سپس توپال‌های کهنه را از انبارها بیرون می‌آوردند و نو می‌کردند و پس از آن به شادی و پایکوبی می پرداختند.

 
از دو نگر دیگر جشن شهریورگان وهاك (اهمیت) دارد:

نخست اینکه ماه شهریور، ماه گردآوری فراورده‌های کشاورزی است و کشاورزان ایرانی همیشه دستاورد کشت و کار را با شادمانی و جشن برگزار می‌كردند.

دو دیگر اینکه در این ماه، پاییزه کاری آغاز می‌شود و چون ایرانیان آغاز هر کار نیکی را با شادی در می‌آمیختند، از این رو جشن شهریورگان را می توان آغاز ژمان (فصل) نویی دیگر از هنگام کشت دانست.

امروزه زرتشتیان، این جشن را نیز مانند دیگر جشن ها با سپاس و نیایش به درگاه اهورا مزدا آغاز و با جشن و سرور به پایان می رسانند.

 ایدون باد

سیامك پسر گیومَرت (كیومرث)