آیا دانشمندان دایناسورها را زنده کرده اند؟ 

آیا دانشمندان دایناسورها را زنده کرده اند؟ این شایعه ها چقدر واقعی هستند؟ دایناسورها برای بیش از 140 میلیون سال بر زمین تسلط داشتند، البته قبل از اینکه سلطنت آنها با برخورد یک سیارک عظیم به پایان برسد. آیا می‌توان این خزندگان را که مدت‌هاست از بین رفته‌اند، از دنیای مردگان بازگردانیم و اگر می‌توانیم، آیا واقعاً می‌خواهیم اینکار پر ریسک را انجام دهیم؟ در ادامه به طور مفصل صحبت می کنیم.

آیا پارک ژوراسیک واقعی وجود دارد؟

دکتر سوزی میدنت، محقق مشهور، توضیح می‌دهد که احیای خزندگان باستانی به سبک پارک ژوراسیک چقدر دشوار است. مفهوم کلاسیک رستاخیز دایناسورها با پشه‌ای پر از DNA شروع می‌شود که میلیون‌ها سال در کهربا حفظ شده است. اما آیا این یک امکان علمی است یا یک شایعه؟ کهربا (رزین) درختی است که به دلیل فشار و دمای بالا فسیل شده است. شرایطی که هنگام گذراندن هزاران سال توسط لایه‌های رسوب تجربه می‌شود.

با گذشت زمان، رزین سخت می شود و سنگ قیمتی را تشکیل می دهد که هزاران سال است که مورد علاقه انسان بوده است. رزین نارنجی رنگ تولید شده توسط برخی درختان می تواند تحت شرایط خاص جامد شود و سنگ قیمتی کهربا را تشکیل دهد. DNA دایناسور که می تواند در داخل بدن حشرات مکنده خون که در کهربا فسیل شده اند، یافت شود. دی ان ای حاوی اطلاعات ژنتیکی برای رشد و عملکرد همه موجودات زنده است.

آیا DNA باستانی به دست آمده از یک کهربا می تواند به عنوان یک طرح ژنتیکی برای بازآفرینی حیوانات منقرض شده عمل کند؟ سوزی می‌گوید: «ما پشه‌ها و مگس‌های گزنده از زمان دایناسورها داریم و آنها را در کهربا نگهداری می‌کنند. اما وقتی کهربا چیزها را حفظ می کند، تمایل به حفظ پوست دارد، نه بافت های نرم. بنابراین خونی از پشه هایی در کهربا فسیل شده اند، دریافت نمی کنید.

آیا میتوان دایناسورها را زنده کرد؟

قدمت این نمونه کهربای لبنانی به دوره کرتاسه اولیه باز می گردد و حدود 120 میلیون سال قدمت دارد. این بدان معنی است که تاسیس پارک ژوراسیک، همانطور که مایکل کرایتون آن را نوشته امکان پذیر نیست. اما جستجو برای DNA دایناسور به همین جا ختم نمی شود. بلکه بقایای خون دایناسورها در داخل برخی حشرات باستانی یافت شده است. چند سال پیش مقاله ای در مورد پشه ای از ائوسن منتشر شد. (حدود 20 میلیون سال پس از مرگ دایناسورها).

این پشه در رسوبات دریاچه فسیل شده بود و رنگدانه قرمزی در شکم خود داشت. هنگامی که آنها آن رنگدانه را از نظر شیمیایی آزمایش کردند، پورفیرین های مشتق از هموگلوبین را کشف کردند. اینها محصولات تجزیه هموگلوبین هستند، که پروتئین قرمز رنگی است که اکسیژن را در سراسر بدن در خون (تقریباً) همه مهره داران حمل می کند. این پشه حدود 20 میلیون سال پیش در یک کهربا به دام افتاد و نگهداری شد.

سوزی می‌گوید: این ایده که ممکن است روزی یک پشه یا مگس گزنده از مزوزوئیک پیدا کنیم که برخی از قسمت‌های خون آن هنوز حفظ شده باشد، دور از ذهن نیست. اما وقتی خون تحت شرایط خاصی حفظ می شود، به این معنی نیست که دانشمندان DNA را در آن پیدا می کنند. بنابراین حتی اگر خون یک دایناسور در داخل یک حشره باستانی پیدا شود، فرصتی برای بازسازی دایناسورها از آن تضمین نمی شود.

چرا تاکنون دایناسوری بازسازی نشده است؟

سوزی و همکارانش در سال 2015 چیزی را کشف کردند. سپس آنها گلبول های قرمز را در داخل استخوان فسیلی دایناسور کرتاسه تفسیر کردند. گلبول‌های خون دارای هسته هستند و شما آن‌ها را در پستانداران نمی‌یابید، بنابراین باید یک گلبول قرمز خزنده باشد. ما آن را با گلبول های قرمز خون پرندگان مقایسه کردیم و شباهت های مورفولوژیکی را نشان داد.

ما سلول ها را با استفاده از یک پرتو یون متمرکز، که مانند یک چاقوی بسیار کوچک و پرقدرت است، برش دادیم و هسته ها را رنگ آمیزی کردیم تا ببینیم آیا DNA وجود دارد یا خیر – اما چیزی پیدا نکردیم. حتی اگر خون یا بافت نرم پیدا کنید، لزوماً DNA را پیدا نمی کنید. آلبرتوزاروس دایناسوری است که در دوره کرتاسه پسین می زیسته است.

دانشمندان ممکن است روزی خون یا بافت نرم را در فسیل این حیوانات که حدود 70 میلیون سال قدمت دارند، بیابند. این DNA باستانی تاکنون از یخ‌های دائمی و همچنین از زیر فسیل‌ها – استخوان‌ها یا قسمت‌هایی از بدن که هنوز فسیل نشده‌اند، به دست آمده است. اما DNA آسیب پذیر است و به سرعت تجزیه می شود. نور خورشید اثرات منفی دارد و آب نیز می تواند خرابی را تسریع کند. آلودگی مدرن نیز یک مشکل است.

DNA باید تحت شرایط کاملاً کنترل شده اداره شود

در حال حاضر قدیمی‌ترین DNA کشف شده حدود یک میلیون سال قدمت دارد، اگرچه احتمالاً جوان‌تر است. برای رسیدن به عصر دایناسورها باید یک دی ان ای 66 برابر قدیمی‌تر پیدا شود.

اگر DNA دایناسور پیدا شود، بعد چه اتفاقی می افتد؟

اگر در مرکز مهندسی ژنتیک پارک ژوراسیک کار می کنید، به سادگی آن را با DNA قورباغه ترکیب کرده و یک خزنده منقرض شده را دوباره خلق می کنید. مثلا در فیلم در پارک ژوراسیک، آنها می گویند که DNA تکه تکه شده را پیدا کرده اند. آنها محل سوراخ ها را شناسایی کردند و آنها را با DNA قورباغه پر کردند. اما سوزی توضیح می‌دهد، مشکل این است که اگر کل ژنوم را نداشته باشید، نمی‌دانید سوراخ‌ها کجا هستند.

ژنوم مجموعه کاملی از DNA یک موجود زنده است. بدون ژنوم کامل، تشخیص اینکه کدام بخش از DNA پیدا شده است غیرممکن است و بنابراین پر کردن شکاف ها برای ساخت یک حیوان کامل غیرممکن است. اما اگر کل ژنوم را داشتید و می‌خواستید سوراخ‌ها را تکه تکه کنید، قطعاً این کار را با قورباغه‌ها انجام نمی‌دادید. زیرا قورباغه‌ها دوزیستان هستند.

اگر قرار بود این کار را انجام دهید، از DNA پرنده استفاده می کنید، زیرا پرندگان دایناسور هستند. یا ممکن است این کار را با DNA کروکودیل انجام دهید، زیرا آنها یک اجداد مشترک دارند. تمساح ها اجداد مشترکی با دایناسورها دارند، بنابراین استفاده از دی ان ای آنها برای کمک به بازسازی دایناسور منطقی تر از استفاده از قورباغه است.

آیا می توانیم یک دایناسور را شبیه سازی کنیم؟

گفتیم که دی ان ای در طول زمان تجزیه می شود. دایناسورها حدود 66 میلیون سال پیش منقرض شدند و با گذشت زمان بسیار بعید است که DNA دایناسور امروزی باقی بماند. در حالی که استخوان‌های دایناسور می‌توانند میلیون‌ها سال زنده بمانند، اما سالم بودن DNA دایناسور تقریبا غیرممکن است. با این حال، هنوز هم برخی از دانشمندان به جستجوی آن ادامه می دهند.

بنابراین به نظر می رسد شبیه سازی یک دایناسور از جدول علم خارج شده است، اما یک راه جایگزین برای بازآفرینی حیوانات منقرض شده، مهندسی معکوس است. این شامل شروع با یک حیوان زنده و کار کردن به سمت عقب به سمت خزندگان باستانی، تلاش برای معکوس کردن حداقل 66 میلیون سال تکامل است.

سوزی توضیح می‌دهد: می‌توانید یک مرغ را بردارید و آن را مهندسی ژنتیک کنید تا دندان یا دم بلندی داشته باشد. اما حتی اگر این کار را انجام دهید، باز هم دایناسور نیست، زیرا مهندسی معکوس شده است. امروز دانشمندان در تلاش برای مهندسی ژنتیک یک ماموت از یک فیل آسیایی هستند که نزدیکترین خویشاوند زنده این حیوان پشمالو است. این مدلی از یک ماموت پشمالو است که در ایلفورد، اسکس یافت شده است.

آیا بازسازی دایناسورها اخلاقی است؟

تلاش برای احیای دایناسورها از نظر علمی و اخلاقی اخطارهای زیادی را ارائه می دهد. ساختن چیزهایی که در باغ وحش ها یا پارک های تفریحی مانند دنیای ژوراسیک قرار می گیرند احتمالاً راه حلی انسانی نیست. بنابراین در حال حاضر دایناسورها احتمالاً در گذشته باقی خواهند ماند. اما استفاده از مهندسی ژنتیک برای بازگرداندن حیوانات منقرض شده ممکن است در برخی شرایط منطقی تلقی شود.