متن های زیبای ولادت امام حسن عسکری «ع» 

ولادت امام حسن عسگری «ع»

بـه پيشواز نفس های بهاري ات
با آمدنت، مدينه، دامني از عطر گل های محمدي پر کرد. کوچه باغ های مدينه، بـه پيشواز نفس های بهاري ات آمدند تا خاطره عبور عطر پيامبر صلي الله عليه و آله را ازدلتنگي هايشان مرور کنند.

توآمدي تا آفتاب رويت، قبله آفتاب گردان ها شود .

آمدي تا شب های بي ستاره را در ماه غرق کني و دست های تنها مانده را بگيري و تا خدا بالا بکشي.

آمدي تا تکيه گاه باشي، غربت شيعيان را و فانوس شوي، جاده های مه زده را؛ تا کسي گمراه نشود و در چاه نيفتد و اين، ميراث پدرانت بود و حکمت دين و زلال انديشه و دانشي که آموخته بودي .

شش سال امامت تو

آرامش تو، خواب آرام درختان بود که تکيه بر شانه نسيم کرده اند.

در آن قحط سال آغوش، لبخند تو، دلگرمي زندگي بود .

تو که آمدي، بهشت، گلدان کوچکي شد که بي لبخند تو، بهارهاي هميشگي اش را گم خواهد کرد و گل های سرخ، در آستانه جهاني شدن گل های محمدي، لب بـه آوازهاي عاشقانه گشودند . امامتت، سخاوتمندتر از ابرهاي بهاري، خاک تشنه زمين را سيراب و اقيانوس مهرباني ات، ماهي های تشنه سرگردان را بـه بازي موج ها دعوت کرد

برکت، نان سفره ها شد وعشق، زمزمه مدام لب ها. شش سال امامت تو، گرم تر از حرارت عشق بود .

موعود؛ يادگار ماندگار تو

با آنکه 28 بهار بيشتر بـه زيارت تو نيامده بود، خورشيد، غروبت را بـه تماشا نشست تا شب های بلندي را بي هم صحبتي ماه، سپري کند. آمدن و رفتنت، کوتاه تر از همه ی ي خاطره ها بود، اما يادگاري ماندگار از تو، پيشاني تقدير زمين را با خوشبختي نوشت . صاحب عصر «عج»، واپسين حجت ابدي خداوند بود که يادگار تو شد.

موعود «عج» که بيايد، هيچ دستي، تنها نمي ماند و هيچ اميدي بـه يأس نخواهد رسيد و هر روز، اميد شکوفه های تازه تري مي دهد.4

سال های کوتاه عمر را پشت ميله های تنگ نظر زندان، صبوري کردي. دينت را بـه دنيا نفروختي و عدالت را بـه ظلمت نسپردي؛ هر چند ديوارهاي دلتنگ زندان، زندگي را بر تو سخت مي گرفت. از ارمغان عشق، سر بلند بيرون آمدي. تو خود، هم ابراهيم بودي و اسماعيل.

تو موسي بودي که عشق را از وحشت نيل گذراندي و مهر را بـه سر منزل مقصود رساندي

خواسته تو، پرواز بود و خواستني تر از رسيدن، نمي خواستي و جز سربلندي، خواسته تو نبود.

يازدهمين چراغ، روشن شد

آمدي و رودخانه های صداقت، از رد قدم هايت جاري شدند .

نگاهت، نور مي پاشيد، پنجره های بي شمار را .

آسمان، چرخي زد و آبي چشمانت را خيره ماند. تو، يازدهمين ستاره منظومه عشقي.

کلامت، دل های کويري و جاهل را باران هدايت بود و لب های متبرکت، نور را زمزمه مي کرد.

روشنايي انديشه ات را هيچ خورشيدي تفسير نمي تواند.

تو آمدي و کوچه های مدينه را باران شکوفه پوشاند؛ آمدي و آيينه ها، بـه پابوسي ات، آب های جهان را بـه انعکاس برخاستند. آمدي، تو يازدهمين چراغ پر فروغ ولايت باشي.

آمدي، تا امانت را بـه دست آخرين حجت بسپاري زمين عدالت را دستان با کفايتت بـه بار نشاند.
حضورت، برکت افشان سفره های مهرورزي و راستي بود .

بال هايت، ميله های قفس را تجربه کردند، تا ما پرواز را از خاطر نبريم وآسمان، همچنان شکوه آزادي را بـه تصوير بنشيند.

نفس هايت مروج دين محمد بود؛ آن هنگام که زمستان تفکر عباسي، جهان اسلام را قبضه کرده بود.

ايستادي تا امانت خداوند را بـه دست آخرين حجتش بسپاري. کوران ستم را تاب آوردي؛ بـه پاسداري کرامت انسان؛ که سوره عشق، اين چنين تلاوت مي شود.

عزيزت مي داريم

بـه آفتاب مي انديشم که جهان، قرن هاست انتظارش را تاب آورده است؛ بـه سپيداراني که از پس عمري خزان، بـه بهار مي پيوندند. اي بزرگ، اي پدر آخرين حجت خداوند! عزتمان را با گام های دوباره فرزندت، معني مي کنيم و روزهاي روشن آينده را در نگاه آسماني اش مي جوييم. تو آن رودخانه اي که دريا مي زايد و اقيانوس مي پرورد؛ آن ستاره اي که چشم اندازش، کهکشاني بي بديل است. عزيزت مي داريم؛ که شانه های تنهايي مان را پناهگاهي و چشمان مه آلودمان را بـه جاده های آفتابي ايمان مي رساني . 1

متن ادبی ولادت امام حسن عسگری «ع»

مدينه، قلمرو روشن عشق است
شعرها، از عاقبت بـه خيري خود مي گويند که يازدهمين عطر را بوييده اند؛ عطشناک و مشتاق. زمين، امروز متبسم است و آسمان، طرحي از نشانه های يکريز، از سوي فرشتگان مسرور دارد. همه ی ي آراستگي ها، بر صفحه امروز باريده است.

چه تابناک مي توان از مدايح امروز، پياله برگرفت و با مستانگي، تا آخر دنيا، بـه عشق و شور و خلوص پرداخت.

مدينه، بار ديگر ، در اندامي قدسي ظاهر شده است؛ ايستاده بر درگاه صبح .

جماعت شايد نيز صف کشيده اند پشت خانه رونق شکوفايي. تولد چکامه اي ارديبهشتي است .

مدينه، قلمرو روشن عشق است؛ بافت محکم دلدادگي . 2
 

میلاد امام حسن عسگری «ع»

کوچه های بي مهر سامرا
چه هواي گرفته اي داشت، دوران امامت شما! چه فضاي بسته و سينه های پر کينه اي! حتي زوال و بي پايگي عمارت حکومت فرزندان عباس هم سبب نشده بود تا بي دغدغه، مجالي براي روشن گري داشته باشيد.

چه بسيار نامردماني که حضور ملکوتي تان، آزارشان مي داد و شما را سدي بر سرراه خواسته های نامشروع و هوس راني های بي نهايت خود مي ديدند، از بني عباس گرفته، تا ترکان و پيروان آيين های ديگر .

آفتاب وجود شما، سوسوي فانوسشان را بي فروغ مي کرد.

کلامتان، کاخ آرزوهايشان را بـه ويرانه اي مبدل مي ساخت.

هر چه سالها با دروغ و نيرنگ رشته بودند، پنبه مي شد. حتي عبورتان از کوچه های بي مهر سامرا، هنگامي که براي اعلام حضور، نزد حکومت مي رفتيد، دلشان را مي لرزاند و نفسشان را بـه شماره مي اندخت.

بـه تو محتاج بودن؛ ولي تو را تاب نمي آوردند

وقتي مي ديدند هزاران نفر بـه بهانه امور روزمره در کوچه ها بـه انتظار ديدن آفتاب روي شما ايستاده اند و پا بـه پا مي کنند و با آمدنتان، هياهويشان را مي نشانند تا اگر کلامي از ميان دو لب آسماني تان عروج کرد، از دست ندهند؛ احساس هراس مي کردند. آنها مي دانستند که بايد از شما بترسند؛ مي دانستند که نقطه مشترکي براي جمع شدنشان با شما وجود ندارد تا دل سياهشان را بـه آن خوش کنند؛ مي دانستند شما را حتي با تحت نظر قرار دادن نمي توانند

محصور مرزهاي ديدني کنند؛ چرا که بر دل ها خانه داشتيد و حکومت شما فنا ناپذير بود . با اين همه ی ي، هر گاه از دانايي پوشالي خويش نااميد مي شدند و اسير گردابي، بـه سايه سار حکمت و علم شما پناه مي آوردند و دست ياري شما را مي طلبيدند؛ و گرنه حيله مذبوحانه اي دين ناداشته شان را در لحظه اي بـه باد مي داد و عقيده مردمان را بـه ورطه هلاک مي کشيد.

بـه جنگ آفتاب شتافتند

انها همه ی ي چيز را در مورد شما و پدرانتان مي دانستند؛ با اين حال توانستند بين نور و تاريکي، روشني رضوان را برگزينند و بـه جنگ آفتاب شتافتند و مردم را از فيض وجود مبارک امام جوان و شايسته شان محروم کردند .

واي که چه دوران سختي داشتيد، امام بزرگوار، ابا محمد، حسن بن علي العسکري عليه السلام!3