نقش های طلایی برای زنان در سال 2016 

زنان در سال 2016 سینمای هالیوود و جهان را با با بازی های طلایی خود تعجب زده کردند. فیلم های بسیاری با بازی زنان مشهور هالیوودی ساخته شده است. هفت زن درجه یک یعنی ایمی آدامز، آنت بنینگ، نائومی هریس، ایزابل هوپر، اما استون، ناتالی پورتمن و تاراجی پی. هنسن پای مکالمه نشستند.

 به گزارش پارس ناز چند سال پیش طی میزگرد بازیگران هالیوود ریپورتر، تاراجی پی. هنسن گفت بعد از این به بازیگری روی آورد که متوجه شد مطالعاتش در زمینه مهندسی الکترونیک به جایی نمی رسند. او سال ۲۰۰۸ به گروهی که جمع شده بود گفت «کلاس مقدماتی حساب و دیفرانسیل را پاس نکردم.

کلاس حساب نه، مقدماتی حساب! کلاسی که شما را آماده تمام ریاضی های آینده می کند». بنابراین جالب بود که این بازیگر امسال به خاطر ایفای نقش یک نخبه ریاضی در فیلم «چهره های پنهان» دوباره دعوت شده است. او در این فیلم یکی از سه زن سیاه پوستی است – که همه با اقتباس از چهره های واقعی به تصویر کشیده شده اند –

که در دهه ۱۹۶۰ به ناسا کمک کردند برنامه فرستادن انسان به فضا را عملی کند. هنسن ۴۶ ساله روز سیزدهم نوامبر به میزگردی در یکی از استودیوهای هالیوودی پیوست که از دیگر چهره های حاضر در آن می توان به ایمی آدامز ۴۲ ساله با دو فیلم در فصل جوایز امسال یعنی «ورود» و «حیوانات شبانه»،

آنت بنینگ ۵۸ ساله که در فیلم «زنان قرن بیستم» بازی کرده و نائومی هریس بازیگر بریتانیایی ۴۰ ساله اشاره کرد که در «مون لایت» نقش یک مادر معتاد به کرک را ایفا می کند.ایزابل هوپر افسانه ۶۳ ساله فرانسوی که در فیلم «ال» که در فستیوال کن غوغا کرد حضور دارد، ناتالی پورتمن ۳۵ ساله

که در «جکی» به زیبایی هر چه تمام تر صدا و احساسات ژکلین کندی را به تصویر می کشد و اما استون ۲۸ ساله که در «لالا لند» مقابل رایان گاسلینگ بازی می کند، میزگرد را کامل کردند.

بعد از کمبودهای اخیر، ۲۰۱۶ سال قدرتمندی برای نقش های زنان بود، البته بعضی از شرکت کنندگان در پنل آشکارا گفتند نمی خواهند به سوالی در این مورد پاسخ بدهند. ایمی آدامز در مورد برابری دستمزد بازیگران زن و مرد گفت «از میزگرد تهیه کنندگان بپرسید». اما این تنها یک موضوع در میان بحثی گسترده درباره موضوع های شخصی و عرفانی بود. هنسن گفت: « خیلی بامزه است که به من این نقش را داده اند.»

اگر می توانستید یک نقش آفرینی بزرگ سینمایی را در یک کپسول زمان نگه دارید، کدام یک را انتخاب می کردید

تاراجی پی. هنسن: تام هنکس در «فیلادلفیا». نقش آفرینی او در مورد اتفاقاتی که امروزه در دنیا می افتند صحبت می کند، از جمله حفاظت از سلامت و ایدز که هنوز یک اپیدمیک است. هنوز این قضیه را کنترل نکرده ایم.

نائومی هریس: من عاشق «اشک ها و لبخندها» هستم. فیلم محبوبم است.

آنت بنینگ: من هم همینطور!

ایمی آدامز: من هم می توانم از همین جواب استفاده کنم؟ باید برویم بعد از اینجا با هم آواز بخوانیم.

ناتالی پورتمن: یکی از نقش آفرینی هایی که بیشتر از همه به آن فکر می کنم امیلی واتسون در «شکستن امواج» است. روابط آن فیلم بسیار انسانی و عجیب و زیباست.

ایزابل هوپر: معمولا سخت به این سوال ها می توانم جواب بدهم اما این بار یک ضرب به فکر شرلی مک لین در «بعضی ها دوان دوان آمدند» ساخته وینسنته مینلی افتادم.

اما استون: جان کندی در «هواپیماها، قطارها و اتوموبیل ها». جدی می گم. کمدی برای من همه چیز است. او قلب آدم را می شکند و آدم را می خنداند و همه اش را هم به زیبایی انجام می دهد.

چه کسی تئاتر را به فیلم ترجیح می دهد؟

هوپر: فیلم ساختن در مقابل تئاتر سفر آسانی است؛ تئاتر مثل بالا رفتن از یک کوه بلند می ماند اما البته وقتی به بالای کوه می رسید منظره اش محشر است.
کسی از شما هست که از صحنه بترسد؟

بنینگ: بله، اما من را فلج نمی کند. همیشه در مورد کاری که می کنم یک نوع ترس دارم. نمی دانم همه این را دارند یا نه. به نظرم بیشتر مردم دارند.

آدامز: خدای من آره، فلج کننده است.

بنینگ: بیشتر از دوربین؟

آدامز: قبلا جلوی دوربین هم همینطور بودم. خوشبختانه آن را حل کردم. اما روی صحنه تا وقتی که در سنترال پارک «داخل جنگل» را اجرا کردم نمی دانستم چقدر وضعیت بد است و مواقعی پیش می آمد که فکر می کردم نمی توانم روی صحنه بروم.

وقتی نقش کسی را بازی می کنید که با او ملاقات کرده اید ترسناک تر می شود؟

هنسن: بله. وقتی زنده هستند و خانواده شان هم زنده است ترسناک می شود. فشار زیادی است چون آدم می خواهد درست کارش را انجام بدهد و من فقط به همین اهمیت می دادم. فقط می خواستم کاترین (جانسون که حالا ۹۸ سال دارد) خوشحال باشد. با او ملاقات کردم و رفتارهایش را یاد گرفتم و از او کلی سوال کردم. چیزی که دیدم در زندگی هر دوی مان موازی پیش می رود ریاضی است که از آن متنفرم.

واقعا؟

خدای من آره. اصلا اینطوری نبودم. فکر می کنم به خاطر این است که به عنوان دختر به ما گفته بودند ریاضی و علم برای پسرهاست و این را باور کرده بودم.

ناتالی، برای ایفای نقش ژکلین کندی یک حس بار اضافه تاریخی روی دوشت داشتی؟

پورتمن: فرق می کند چون اگر هنوز زنده باشند، نسبت به آن ها مسئولیت دارید و می دانید فیلم را تماشا خواهند کرد. بنابراین شاید به نحوی آزادکننده بود که می دانستم او فیلم را تماشا نمی کند.

هنسن: کاری که تو می کنی سخت است چون او یک شخصیت نمادین است. همه می دانند او چه شکلی است، چطور راه می رود و صدایش چطور است.

آنت، تو نقش شخصیتی را بازی کردی که بر اساس مادر کارگردان به وجود آمده بود. با او درباره مادرش صحبت کردی؟

بنینگ: صحبت های بی پایانی درباره او داشتیم و هنوز هم درباره او صحبت می کنیم (می خندد).

دوست داری فرزندانت هم بازیگر شوند؟

بله، اگر بخواهند. اگر چیزی باشد که نسبت به آن اشتیاق دارند، حالا هر چیزی که می خواهد باشد، من می گویم بله. اخیرا این را هم متوجه شدم که بخشی از من بود که فکر می کرد می توانم از فرزندانم مقابل درد حمایت کنم که خیلی مسخره است. باید خیلی رد شدن ها را قبول کرد.

نائومی، نقش شخصیتی را بازی می کنی که بیش از ۲۰ سال مسن می شود و به کرک اعتیاد پیدا می کند. برای فیلمبرداری اش هم سه روز وقت داشتی.

هریس: قرار نبود سه روز باشد. به خاطر مشکلات ویزای من بود که بریتانیایی هستم.

هنسن: واقعا، بریتانیایی هستی؟

هریس: آره! (می خندد)

هنسن: هیچ ایده ای نداشتم. فکر می کردم اهل کالیفرنیا باشی.

بنینگ: لهجه اش خیلی باورپذیر است.

چطور سه روزه فیلمبرداری کردید؟

هریس: راستش خیلی عجیب است چون حس نمی کردم سه روز بود. هرگز حس عجله نداشتم. حالا همه می گویند خدای من در سه روز انجام شد. دیوانه وار است که من هم می گویم آره واقعا دیوانه وار است!

چطور برای آن نقش تحقیق انجام دادی؟

یوتیوب. اولین باری است که این چیزها را کشف می کنم، اما معدنی خارق العاده از اطلاعات است. آدم هایی هستند که با دوربین گوشی های شان به خانه های کرک می روند و مصاحبه ضبط می کنند؛ اطلاعاتی که هرگز نمی توانید از منبع دیگری به دست بیاورید.

البته من چیزی درباره میامی دهه ۱۹۸۰ نمی دانم اما از طریق این کلیپ ها احساس کردم توانستم بینشی واقعی درباره آن جوامع و زندگی مردم به دست بیاورم.

برای ایفای نقش زنی سیاه پوست که معتاد به کرک است مردد بودید؟

هریس: بله چون با زنان قوی، هوشمند و قدرتمند بزرگ شدم و حس نمی کنم آن ها به اندازه کافی نشان داده می شوند. بنابراین این را ماموریتم قرار دادم که انتخاب هایم را بر پایه ایفای نقش های مثبت از زنان در کل و زنان سیاه پوست به طور مشخص پیش خواهم برد. حس نمی کردم یک معتاد کرک می تواند جور در بیاید.

اما بعد بری جنکینز (کارگردان) از من خواست عملا نقش مادرش را بازی کنم و با خودم فکر کردم این کسی است که از نظر احساسی برایش اهمیت دارد و می خواهد مطمئن شود تمام جوانب احساسی و پیچیده این شخصیت به نمایش درمی آید.

فکر می کنید صنعت فیلم به اندازه کافی برای بازیگران سیاه پوست کار انجام می دهد؟

هریس: دارد به شدت تغییر می کند.

هنسن: همیشه سخت است. من دوستان سفیدپوست با موهای بلوند و چشمان آبی دارم که پنج سال است کار نکرده اند. به اندازه کافی نمایش داستان های آفریقایی- آمریکایی داریم؟ نه. اما آیا هالیوود رفتار افتضاحی با من داشته؟ نه. من کارم را کرده ام. پولی که استحقاقش را داشتم گرفتم؟

این سوالی است که باید درباره اش صحبت کنیم. اما همه می دانیم که سخت است. این بدیهی است. می دانیم قضیه چیست بنابراین آن را یک مشکل بزرگ نمی کنم. تمام تلاشم را می کنم و امیدوارم که کاری که می کنم اوضاع را تغییر بدهد، وضع را برای کسی که پشت سرم می آید بهتر کند.

به نظر می رسد در فرانسه و انگلستان نقش های بهتری برای زنان بالای ۴۰ سال وجود داشته باشد. این حقیقت دارد؟

هوپر: همم. بله اما هرگز حس نکردم چون ۳۰ سالم شده کم کار پیدا می کنم. در حقیقت یادم می آید وقتی ۳۰ سالم بود در فرانسه مدتی را کار نکردم. اتفاقی بود که افتاد و خیلی ربطی به سن نداشت. من از پاسخ دادن به این سوال ها حس شرم می کنم چون به نظرم زن ستیزانه است.

آدامز: باید از میزگرد تهیه کنندگان بپرسید که فکر می کنید اقلیت ها کم نمایش داده می شوند؟ فکر می کنید زنان کم حقوق می گیرند؟ چرا از آن ها نمی پرسیم و جواب آن ها را تیتر نمی کنیم؟ نمی خواهم دیگر خودم تیتر برابری دستمزدها باشم. به نظرم سوال های واقعی باید از کسانی که تصمیم ها را می گیرند پرسیده شود.

نقشی بوده که تفکر شما نسبت به زندگی را تغییر داده باشد؟

هریس: وقتی نقش وینی ماندلا را در «راهپیمایی طولانی تا آزادی» بازی کردم، آن نقش تا چند ماه بعد همراهم ماند.

هنسن: نقش هایی داشتم که خیلی برایم مفید بودند. نقش هایی داشتم که خیلی به زندگی خودم نزدیک بودند و باعث شدند آن بخش از زندگی ام را بهتر ببینم. وقتی در «مورد عجیب بنجامین باتن» بازی کردم، مدتی قبل تجربه ای با مرگ داشتم. پدرم را از دست داده بودم و دو سال قبل هم پدر پسرم را از دست دادم.

در سالی که فیلمبرداری می کردیم هم پسرخاله ام را از دست دادم و یادم می آید که در صحنه ای که کویینی در فیلم می میرد و مراسم تشییع جنازه اش است، نمی توانستم به مراسم پسرخاله ام بروم و قلبم شکست. نمی توانم آن لحظه کنار پسرخاله ام باشم، اما به نحوی کنارش بودم. کارم به عنوان یک هنرمند بود که باعث شد در آن لحظه کنارش باشم.

همه شما دستاوردهای زیادی داشته اید. چیزی هست که به بازیگری مربوط نباشد و هنوز بخواهید به آن دست پیدا کنید؟

هنسن: همین حالا، یک تعطیلات.

آدامز: دوست دارم خانه ام را تمیز کنم.

هریس: خب تازه نقش یک مادر را بازی کردم و مادر نیستم، بنابراین دوست دارم ببینم این چطور تجربه ای است.
بنینگ: احتمالا شامل اسکوبا دایوینگ می شود. وقتی بچه بودم غواصی یاد گرفتم اما در سن دیگو بودم. حدس بزنید چی شد؟ کالیفرنیای جنوبی غواصی خوبی ندارد. آن موقع نمی دانستم. شاید جایی در مکزیک بروم.

پورتمن: جواب خیلی جدی ای است، پس ببخشید که خیلی جدی می شوم. به نظر در حال حاضر ضروری می رسد که در جوامع محلی تغییر ایجاد کنیم. خیلی مهم به نظر می رسد که رهبری زنانه را تقویت کنیم. باید به دختران یاد بدهیم رییس باشند.

آدامز: شاید بخواهم مدرک بگیرم. روانشناسی یا اجتماع شناسی. این ها را دوست دارم.

استون: می خواهم خانواده داشته باشم. خیلی دوست دارم فرزند و خانواده داشته باشم.

هنسن: وقتی کوچک هستند خیلی بامزه است. آرزویم این است که بال داشتم و می توانستم پرواز کنم. همیشهعاشق بال بودم. پایین کمرم خالکوبی اش کردم. کمی متفاوت پرواز می کنم. اما آن ها بال های من هستند.

بانی فیلم