درباره اختلال کم توجهی یا بیش فعالی در کودکان 

تعداد زیادی از کودکان هستند که به حرف های پدر و مادر اهمیت نمیدهند و شیطنت بسیاری نیز دارند, این کودکان بیش فعال هستند. پریشانی کم توجهی – بیش فعالی یکی پر مطالعه ترین حوزه های سلامت کودک است. این ترس در تعداد زیادی از پدر و مادرها نهادینه شده است که پریشانی کم توجهی – بیش فعالی یعنی کشیدن خط قرمز

دور کارایی تحصیلی و دورنمای حرفه ای فرزندشان. اگرچه هنوز درمانی برای این پریشانی کم توجهی – بیش فعالی کشف نشده است اما می‌توان برخورد و کنترلی موفقیت آمیز بر آن داشت: بازرسی هایی که به کمک والدین می آیند.

تعریف پریشانی

در قسمت جلویی مغز, قشری به نام اوربیتوفرانتال کورتکس وجود دارد که بازرسی نفس در این قسمت از مغز ساکن است. رشد و پیشرفت این ناحیه در کودکان دچار پریشانی کم توجهی – بیش فعالی به سرعت کودکان دیگر نیست یا در موارد حادتر این ناحیه اصلا پیشرفتی ندارد. این موضوع فرضیه نیست.

اگر اسکن های PET «نوعی از اسکن مغز» کودکان مبتلا به پریشانی کم توجهی – بیش فعالی را با کودکی که به این پریشانی دچار نیست مقایسه کنید, متابولیسم کاهش یافته در اوربیتوفرانتال کورتس حتی برای فردی عامی و معمولی نیز مشهود است.

پریشانی کم توجهی – بیش فعالی: شیطنت بدون کنترل

کودکان مبتلا به پریشانی کم توجهی – بیش فعالی برای تمرکز کردن با مشکل روبرو هستند. آنها دامنه توجه به شدت کوتاهی دارند: اگر موضوعی مستقیما سرگرم کننده یا زیبا نباشد, انها علاقه خود را به آن از دست می دهند و همین باعث میشود در بازی Xbox خوب عمل کنند اما در انجام تکالیف شان بسیار بد باشند

و در مسافرت های جاده ای بدخلق شوند و عدم کنترل تکانه در انها به این معنی است که مثل بچه های بازیگوش رفتار کنند. مواقعی که کودک معمولی موضوعی را مورد توجه قرار می دهد و بعد تصمیم به عدم انجام آن میگیرند, کودک مبتلا به پریشانی کم توجهی – بیش فعالی بدون تعلل عمل می کند.

همچنین شرایط انها باعث میشود از اشتباهات شان درس نگیرند: اصلا مهم نیست چند بار به انها بگویید کاری را انجام ندهند, اگر انگیزه انجام کاری را داشته باشند دیگر قادر به استقامت کردن نیستند. این موضوع به صورت قابل توجهی آنها را مستعد به روی دادن سانحه میکند. صحبت ما درباره کودکانی نیست که خودشان به راحتی رفتار مناسبی دارند: کودکان دچار پریشانی کم توجهی – بیش فعالی حتی اگر بخواهند هم نمیتوانند رفتار مناسبی داشته باشند.

دلایل ریشه ای

نمی توانیم با قطعیت کامل خاطر بروز پریشانی کم توجهی – بیش فعالی را اعلام کنیم اما میدانیم مادرانی که حین دوره بارداری سیگار میکشند یا ماهی می خورند, از لحاظ آماری احتمال این که فرزند آنها مبتلا به این پریشانی شود بیشتر است. این شرایط در کودکانی که در زایمان زودرس به دنیا آمده اند, نیز بیشتر است.

شواهد بسیاری به توضیحات ژنتیکی اشاره دارند. ژن واحدی از پریشانی کم توجهی – بیش فعالی وجود ندارد بلکه ترکیب ژن هایی که اگر در محیط مناسب قرار بگیرند پریشانی کم توجهی – بیش فعالی را تولید میکنند. به عبارت ساده, شبیه به شرایط ارثی است.

تخمین زده می شود حدود شش درصد جمعیت حال حاضر بزرگسال دچار پریشانی کم توجهی – بیش فعالی هستند. اگر یکی از والدین دچار این پریشانی باشد, یا با آن بزرگ شده باشند, احتمال بروز این پریشانی در کودک آنها به 30 درصد می رسد. اگر هر دوی والدین مبتلا به این بیماری باشند, احتمال بروز آن در کودک به 80 درصد می رسد, این آمار و ارقام,

آماری قابل توجه هستند. اگر این بیماری در یکی از دوقلوها تشخیص داده شود, 75 درصد امکان دارد که جفت دیگر از این بیماری رنج ببرد.

درمان پریشانی

هنوز درمانی برای پریشانی کم توجهی – بیش فعالی کشف نشده اما راه هایی برای کنترل آن وجود دارد. رویکردی جامع بهترین آن است: استراتژی های درست پرورش فرزند و رژیم غذایی مناسب نقش های مهمی ایفا می کنند.شواهدی وجود دارد مبنی بر این که کودکانی که غذای سالم می‌خورند «و نه غذا های ساخت شده و دارای مواد افزودنی کمتر می خورند»

در مدرسه راحت تر تمرکز میکنند. این موضوع در مورد کودکان دچار پریشانی کم توجهی – بیش فعالی نیز درست است. رویکرد ما بازرسی علائم با دارو است که در تعداد زیادی از موارد زندگی کودکان مبتلا به این پریشانی – و به طور گسترده تر زندگی خانواده های این کودکان – را به انها باز می گرداند.

برخی از والدین درباره مداوای کودک شان حرفی به زبان نمی آورند و این رفتار درک شدنی است مخصوصا با توجه به این که کلمه «ریتالین» به یک ناسزا بدل شده است, اما تنها گزینه موجود ریتالین نیست و متخصص سلامتی می تواند مشاور شما در بهترین دوران درمان کودک تان باشد. پزشک میشل کینگ,

روانپزشک و متخصص درمانی کودکان در پولوکوین می گوید: «دیگر ریتالین واحد درمانی طلایی پریشانی کم توجهی – بیش فعالی نیست. این دارو می تواند تاثیر گذار باشد اما امروزه مجموعه داروهای بهتری از نخستین باری که ریتالین معرفی شد, در دسترس است, هرگز دو کودک یکسان نیستند, بنابراین تعیین این که کدام داروی درمانی برای کودکی خاص مناسب است باید بر پایه مورد خاص صورت بگیرد.»

جواب کوتاه به این پرسش شاید خیر است: تخمین زده میشود هشت درصد کودکان دچار این پریشانی هستند. خاطر این که چرا تشخیص این بیماری بیش از حد شده به تشخیص های پزشکانی مربوط میشود که تجربه بخصوصی در این بیماری نداشته اند. اما توضیح دیگر زیر سایه اخلاقیات بحث برانگیز قرار می گیرد.

اکتبر 2012 روزنامه نیویورک تایمز مقاله ای منتشر کرد که توجه ها را به پدیده رو به رشد پزشکانی که پریشانی کم توجهی – بیش فعالی را به منظور تجویز مصرف داروی خودسرانه – به خصوص برای کارایی بهتر در مدرسه – تشخیص می دادند, جلب کرد.

همان داروهایی که امکان عملکرد را به کودک دچار این پریشانی می داد, به کودکانی که دچار پریشانی کم توجهی – بیش فعالی نیستند, کارایی عالی ای در تحصیل داد. این داروها برای این کودکان تمرکزی کامل تر و توانایی تمرکز طولانی مدت می داد. این داروها موقتا ضریب هوشی را بالا می برد. به عبارت دیگر, این داروها کودک شما را باهوش تر میکند.

طبیعتا تجویز دارو برای تقویت سطح تحصیلی, غیر اخلاقی و غیر قانونی است «جدا از خطری که برای سلامت کودک دارد» و معادل تحصیلی آن دوپینگ در ورزش است, اما برخی پدر و مادرها صرف نظر از بهایی که برای این کارایی خواهند پرداخت خود را ملزم می‌دانند کارایی بهتر را به کودک خود بدهند و اگر دکتری پیدا کنند که به راحتی تن به تجویز دارو دهد, به آسانی می توان دید چطور رفتار این پزشک شیوع آشکار این پریشانی را افزایش میدهد.

شناخت پریشانی

اگر معلم این کودکان از انها شکایت داشته باشند, توصیه میشود پدر و مادرها ابتدا گوش ها و چشم های کودک خود را امتحان کنند. اگر کودک به حرف شما گوش نمی داد, به این معنی است که شنوایی این کودک مشکل دارد. اگر کودکی در مدرسه دچار کشمکش شده است, شاید در واقع شکل بینایی دارد.

به عنوان یک توصیه به پدر و مادرهای نگران باید بگوییم که تشخیص این بیماری بیش از چهار سالگی کودک ممکن نیست. سروکار داشتن با کودکان نوپا سخت است. بیش از چهارسالگی, مغز هنوز در حال شکل گیری است و آن چه به نظر کودک بیش فعال می آید به راحتی با انرژی معمول در کودکی توضیح داده میشود. در واقع پیش از چهارسالگی نباید در مورد کودک تان قضاوت داشته باشید و کمی صبور باشید

سوءتعبیرها

شما پدر و مادر بدی هستید:

 به گزارش پارس ناز حرف های نامناسبی از دهان کودک تان خارج می شود, واضح است که مرز و محدوده ها را برای او مشخص نکرده اید. این کودکان حقیقتا کنترلی بر رفتارشان ندارند. انها احتیاج به تمرکز دارند مگر این که نتوانند, حتی اگر آنها بفهمند چرا باید تمرکز کنند مغز آنها اجازه نمی‌دهد.

وقتی بزرگ میشوند, معتاد میشوند:

از آنجایی که بیشتر درمان های پریشانی شامل نوعی محرک ها می شود, سرنوشت کودک شما با اعتیاد گره خورده است: این حرف اشتباه است اما شواهد نشان می دهد مبتلایان به این پریشانی که دارو مصرف میکنند, خیلی احتمال سوء مصرف مواد مخدر در انها وجود ندارد.

در بزرگسالی بیماری خوب میشود:

با درمان این بیماری, نشانه های پریشانی در بزرگسالی کاهش می یابد اما حدود 60 درصد مبتلایان با این پریشانی در بزرگسالی دست و پنجه نرم خواهند کرد: با علایم رانندگی پرخطر, بدهی های سنگین و دشواری در حفظ یک حرفه, اثبات کرد.