همراه با آنت بنینگ بازیگر نام دار آمریکایی 

آنت بنینگ همان زنی است که در فیلم زیبای آمریکایی نقش متفاوت و بسیار عالی را از یک مادر آمریکایی خودخواه به همگان نشان داد. یک زن قرن بیست و یکمی کامل، هم روی پرده و هم خارج پرده، در مورد فیلم های سینمایی، مادر بودن و جستجو برای معنا صحبت می کند.

 به گزارش پارس ناز ساعت یازده صبح روز جمعه، استودیو سیتی در لس آنجلس پر از مادرهایی است که از سالن‌ها بیرون می‌آیند، نان تازه می‌خرندوبه کارهایشان می‌رسند. آنت بنینگ هم یکی از همین مامان هاست که مشغول سفارش دادن سوپ نودل مرغ است.تقریبا ۳۰ سال است که بنینگ، بازیگری که چهار بار نامزد اسکار شده، برای «زیبای آمریکایی» بفتا برده

و دو بار هم برای «جولیا بودن» و «بچه ها خوب هستند» گلدن گلوب را از آن خود کرده، ایده خانواده را به نحوی تغییر می دهد. در ۵۸ سالگی، نمایش مادرانه او در «زنان قرن بیستم» به عنوان جذاب ترین، مکتشفانه ترین و احساساتی ترین نقش آفرینی اش تا به حال توصیف شده است.

او می گوید «برای من یک پویایی آشناست، بازی کردن نقش مامان مردم.» قدرت بانوهای اول او می‌تواند به تمرین خودش در زندگی واقعی مرتبط باشد. حتی با وجود اینکه او یک سلبریتی بسیار بزرگ است، پشت درهای بسته، بنینگ یک آدم سنتی است، حتی با وجود اینکه با یکی از خوش تیپ‌ترین های هالیوود یعنی وارن بیتی ازدواج کرد.

این زوج با هم چهار فرزند دارند که جوان‌ترین شان وقتی بنینگ ۴۲ سال داشت به دنیا آمد. رابطه آن‌ها از فیلم «باگزی» سال ۱۹۹۱ شروع شد و بنینگ می گوید «زندگی ام را تغییر داد.»با وجود اینکه این زوج بسیار معروف هستند، مسایل شان را خصوصی نگه می دارند. نمی توانید بنینگ را در رسانه‌های اجتماعی پیدا کنید.

او می گوید: «نه! اصلا. برای من اینطوری آسان تر است. اما با کسان دیگری که مجبورند آنجا باشند همدردی میکنم.» حریم خصوصی، به نحوی دیوار دفاعی جلوی بعضی حرف های خاص است. بنینگ که خودش اقرار می کند طرفدار حقوق زنان است، می‌گوید هرگز زنان فقط به خاطر کارشان به رسمیت شناخته نمی شوند و اضافه می کند: «زنان صنعت نمایش باید با این مسئله کنار بیایند که مردم درباره فرزندان‌مان با ما صحبت می کنند.

مردها در کل چنین مشکلی ندارند.» با این حال، او به هیچ وجه احساس نمی کند که مسیر حرفه ای کاری اش را به خاطر خانواده اش به خطر انداخته است.در فیلم «زنان قرن بیستم» که بر پایه مادر کارگردان آن مایک میلز ساخته شده، بنینگ نقش دوروتا را بازی می کند، زنی که مراقبت از بچه اش را به دیگران می سپارد تا بتواند

بی‌هدف روی خانه خانوادگی ویران شده شان کار کند. این فیلم نشان می دهد که همه یک نوع حس متفاوت مادرانه در خود دارند و بعضی مواقع یک نفر دیگر مادری مادر را می کند.گفته می شود این فیلم فمینیستی ترین فیلمی است که تا به حال توسط یک مرد نوشته شده است. کل فیلم حول محور بنینگ می چرخد. او می گوید: «تازه شروع کردم به فکر نکردن به بازیگری. دارم رها می‌کنم و این خیلی آزادکننده است.

تمام ایده‌های از پیش شکل گرفته را بیرون انداختم و می خواستم به نحوی خالی باشم و لحظه به لحظه بدون اینکه بدانم می خواهم چه کار کنم، پیش بروم.»با نگاه به «زیبای آمریکایی» و «جولیا بودن»، شاید از نظر او عجیب باشد که تا این حد روی فیلم هایی که داستان های شان با هدایت زنان پیش میرود، با مردها کار کرده است.

او می گوید: «هاه، خب، به ایبسن نگاه کنید که پدر درام مدرن است. فمینیست‌های آن موقع می خواستند او نماینده شان باشد و او این پیشنهاد را رد کرد. او خود را یک انسان گرا خواند، نه فمینیست. این همیشه در یاد من ماند.»او از میلز به این خاطر تجلیل می کند که نه فقط مادر خودش، بلکه تمام زنان زندگی اش را مورد بررسی قرار داد.

بنینگ می گوید: «او می خواست زنان را درک کند و با آن ها همدردی کند. او یک زن بسیار قدرتمند و جالب دارد (میراندا جولای). مسئله فقط این نیست که فقط زنان بخواهند نقش های زنان را بنویسند، بلکه این است که زنان برای مردها هم بنویسند، زنان با مردمی با تمام پس زمینه ها که ارتباطی با خودشان ندارد، بنویسند. فقط کافی نیست که زنان درباره زنانی بنویسند که خودشان می شناسند.»

بنینگ بر این باور است که در «زنان قرن بیستمی»، او از ستارههای جوان فیلم یعنی لوکاس جید زومان و اله فنینگ چیزهای بیشتری یاد گرفته تا برعکس و می‌گوید «آن ها دارند کارشان را غریزی انجام می‌دهند. همه‌مان می خواهیم در بزرگسالی همین را پیدا کنیم؛ سادگی.»در صحنه ای که دوروتا در حالی وارد اتاق جیمی می شود که او دارد به گروه پانک Raincoats گوش می کند و می گوید «نمیشه همه چی قشنگ باشه؟»،

نویسندگی نشانگر اختلافی نسلی است که در حال حاضر و بعد از انتخابات مخصوصا آشکار به نظر می‌رسد. چند وقت اخیر، دوران چالش برانگیزی برای کودکانی بوده که با والدین شان اختلاف نظر دارند. بنینگ می گوید «خب، می دانید… والدین من محافظه‌کار جمهوری خواه هستند.»

ریشه های بنینگ در کانزاس، بسیار با زمان حال لیبرال او در تضاد است. او نفسی عمیق می کشد و می گوید «وقتی درباره سیاست صحبت می کنم خیلی استراتژیک هستم. بعضی مواقع صحبت می کنم، بعضی مواقع نه.»تم های موضوعی فیلم «زنان قرن بیستم» که داستانش در پس زمینه کالیفرنیای دهه ۱۹۷۰، پُست پانک و موج دوم فمینیسم

به وقوع می پیوندد، آشکارتر شده‌اند. او می گوید: «ما این فیلم را با این تفکر نساختیم که ترامپ قرار است پیروز شود. اما حالا از دیدی جدید به گذشته نگاه می کنیم. وقتی اوباما داشت سخنرانی خداحافظی اش را ادا می کرد من داشتم گریه می‌کردم.»بنینگ می گوید موفقیتش به خاطر فیلمنامه هاست.

برای «زیبای آمریکایی» که خوش نقدترین و تحسین شده ترین نقش او است، بنینگ می گوید فیلمنامه آلن بال بسیار تاثیرگذارتر از حرکت های اضافه خودش بود. «همیشه به شخصیتی که رویش کار می کنید و آن بازه از زندگی تان بستگی دارد. یک نقش آفرینی کلاسیک عالی وقتی اتفاق می افتد که بازیگر در لحظه ای قرار دارد که باید باشد.»

بنینگ فیلمنامه های زیادی می خواند که جدیدا خیلی از آن‌ها تلویزیونی هستند و امسال هم با همسرش وارن بیتی در «قوانین صدق نمی کنند» که بیتی کارگردانی کرده، دوباره متحد شده است. او همچنین به تازگی مراحل فیلمبرداری «ستاره های فیلم در لیورپول نمی‌میرند» را مقابل ونسا ردگریو تمام کرده است.

او در پایان می گوید «من متخصص نیستم، اما الان فشار زیادی روی زنان هست که زیبا باشند، تحصیل کرده باشند و یک رابطه تکمیل کننده داشته باشند. و اوه، بله! باید بچه هم داشته باشید و باید وقتی تمام این کارها را می کنید خیلی هم خوشحال باشید. غیرممکن است. لازم نیست همه کار بکنید. فقط کمی از این ها را در هر زمان انجام بدهید.

اینطور هم نیست که باید همیشه خوشحال باشیم. چه کسی چنین چیزی می‌خواهد؟ چیزی که واقعا همه مان دنبالش هستیم، معناست.»«زنان قرن بیستم» روز دهم فوریه اکران می شود.

بانی فیلم